Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33254Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Παρούσης, Μιχάλης | el |
| dc.contributor.author | Parousis, Michael | - |
| dc.date.accessioned | 2023-10-31T08:35:02Z | - |
| dc.date.available | 2023-10-31T08:35:02Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33254 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.13009 | - |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States | * |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/us/ | * |
| dc.subject | ετοιμοθάνατος | el |
| dc.subject | ανετοιμοθάνατος | el |
| dc.subject | μελλοθάνατος | el |
| dc.subject | οξύμωρα του θανάτου | el |
| dc.subject | ομαλή ανωμαλία | el |
| dc.subject | συνήθης ασυνήθεια | el |
| dc.subject | παραδοξία της σκέψης | el |
| dc.subject | παραδοξότητα της συνείδησης | el |
| dc.title | Οι παραδοξίες του θανάτου στο στοχασμό του Jankélévitch | el |
| dc.title | The paradoxes of death in the contemplation of Jankélévitch | en |
| dc.type | conferenceItem | - |
| heal.type | conferenceItem | - |
| heal.type.en | Conference presentation | en |
| heal.type.el | Δημοσίευση σε συνέδριο | el |
| heal.dateAvailable | 2023-10-31T08:36:02Z | - |
| heal.language | el | - |
| heal.access | free | - |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων | el |
| heal.publicationDate | 2017-04-30 | - |
| heal.bibliographicCitation | Παρούσης M. «Οι παραδοξίες του θανάτου στο στοχασμό του Jankélévitch». Στο: «Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε; (ΠΠΠ). Πρακτικά 1ου Διεπιστημονικού Συμποσίου, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 28-30 Απριλίου 2017. ISBN 978-960-233-288-7». Εκδόσεις Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, αποθετήριο Ολυμπιάς. Δεκέμβριος 2023. Άρθρο Κ24: σς 2. https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle /123456789/33254 & http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.13009 | el |
| heal.abstract | Οι άνθρωποι, ήδη από τη γέννησή μας, είμαστε χωρισμένοι σε ετοιμοθάνατους και σε μελλοθάνατους. Επειδή όμως είμαστε ανετοιμοθάνατοι, θέλουμε να μετατραπούμε σε μελλοαθάνατους. Έως ότου έρθει η στιγμή όπου το τέλος ταυτίζεται με τη λύτρωση. Η εμπειρία μετατρέπεται έτσι σε διάθεση απέναντι στη ζωή και τον Κόσμο. Ο Θάνατος είναι το μεγάλο μας Αίνιγμα. Η στιγμή της αυτοσυνειδησίας μας ως αντιφάσεων. Το Μέγα Οξύμωρο. Σύμβουλος πολύτιμος σε αυτούς τους προβληματισμούς και αφετηρία για την αυτοσαρκαστικά αναστοχαστική αποπεριπλοκή των οξύμωρων του θανάτου είναι ο στοχασμός του μαθητή του Bergson, Vladimir Jankélévitch (1903-1985). Ο θάνατος νοητικά και κυριολεκτικά συλλαμβάνεται μέσα στις παραδοξίες του. Ανάμεσα στο αναμενόμενο και στο σκανδαλώδες της επέλευσής του, ανάμεσα στην καθημερινή κανονικότητα και την τρομακτικά περίεργη φρίκη που προκαλεί, την διαρκή προσδοκία και την τελική έκπληξη, την ήσυχη ενατένιση και το ανατρεπτικό πάθος. Ο θάνατος τελικά ως οριακή εμπειρία, που οδηγεί είτε στο Μηδέν είτε στο Απόλυτο, περνώντας μέσα από την αίσθηση του μυστηρίου. Ένα γεγονός ομαλής ανωμαλίας και συνήθους ασυνήθειας, ένα Οξύμωρο κατ’ εξοχήν ως συνδυασμός παραδοξιών της σκέψης και παραδοξοτήτων της συνείδησης. «Εάν ο θάνατος δεν μπορεί να νοηθεί ούτε προ ούτε κατά ούτε μετά, πότε μπορούμε να τον συλλάβουμε;» προβληματίζεται ο Jankélévitch προσπαθώντας να διηγηθεί το ανεκδιήγητο και να περιγράψει το απερίγραπτο. | el |
| heal.abstract | Humans, already from our birth, are divided in ready-to-die and condemned-to-death. However, because we are no-ready-to-die, we want to turn into future-immortals. Until the moment comes where the end is identified with redemption. The experience is thus transformed into a disposition to life and the World. Death is our great Enigma. The moment of our self-awareness as contradictions. The Great Oxymoron. A valuable advisor in these reflections and a starting point for the self-sarcastically reflective disentanglement of the oxymorons of death is the reflection of Bergson's student, Vladimir Jankélévitch (1903-1985). Death is mentally and literally apprehended within its paradoxes. Between the expected and the scandalous of its occurrence, between the everyday normality and the terrifyingly strange horror it evokes, the constant expectation and the final surprise, the quiet contemplation and the subversive passion. Death ultimately as a liminal experience, leading either to Zero or to the Absolute, passing through the sense of mystery. An event of smooth anomaly and usual unusualness, an Oxymoron par excellence as a combination of paradoxes of thought and paradoxes of consciousness. "If death cannot be conceived before, at, or after, when can we conceive of it?", wonders Jankélévitch, trying to narrate the untold and describe the indescribable. | en |
| heal.fullTextAvailability | false | - |
| heal.conferenceName | 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.conferenceItemType | full paper | - |
| Appears in Collections: | 3η Ημέρα (1ο ΠΠΠ - 30/4/2017) | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| ORIStiko-3K24-PARUSIS-Jankelevich-PRAKTIKA-20mai2023-be.pdf | 400.78 kB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
