Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33152Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Γερολυμάτου-Βέλιου, Νάντια | el |
| dc.contributor.author | Gerolimatou-Veliou, Nadia | en |
| dc.date.accessioned | 2023-10-24T18:18:45Z | - |
| dc.date.available | 2023-10-24T18:18:45Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33152 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12908 | - |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States | * |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/us/ | * |
| dc.subject | επικείμενος θάνατος | el |
| dc.subject | ευθανασία | el |
| dc.subject | θάνατος με αξιοπρέπεια | el |
| dc.subject | δικαίωμα στο θάνατο | el |
| dc.subject | δικαίωμα στην ευθανασία | el |
| dc.subject | ευζωία | el |
| dc.title | "Εγώ κι ο θάνατός μου: Το δικαίωμα στην ευθανασία". Λίγες λέξεις για τον Αλέξανδρο | el |
| dc.title | "Me and my death: The right to euthanasia". A few words about Alexandros | en |
| dc.type | conferenceItem | - |
| heal.type | conferenceItem | - |
| heal.type.en | Conference presentation | en |
| heal.type.el | Δημοσίευση σε συνέδριο | el |
| heal.classification | επικείμενος θάνατος | el |
| heal.dateAvailable | 2023-10-24T18:19:45Z | - |
| heal.language | el | - |
| heal.access | free | - |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων | el |
| heal.publicationDate | 2017-04-28 | - |
| heal.bibliographicCitation | (2017). In 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.abstract | Αντιμέτωπος με την αναπόδραστη πραγματικότητα του θανάτου, ο Αλέξανδρος αποφάσισε να γράψει το βιβλίο "Εγώ κι ο θάνατός μου: Το δικαίωμα στην ευθανασία", το οποίο συνέβαλε στο να κατανικήσει το φόβο τού επερχόμενου θανάτου. Απέναντι στην απόλυτη μοναχικότητα που κάθε θάνατος προϋποθέτει, αντιπαρέθεσε τη θαρραλέα εξομολόγηση, χρησιμοποιώντας την πλούσια πνευματική σκευή του που με τα χρόνια απέκτησε. Το έγραψε σε 15 νύχτες. Και όταν το τελείωσε, θυμάμαι ήταν ξημερώματα, ήρθε και μου είπε: «Τελείωσα με σένα, θάνατε. Τώρα κάνε ό,τι θέλεις». Ένιωθε γαλήνιος σε βαθμό αναισθησίας. Καταλάβαινε πως είχε γράψει κάτι καλό, ειλικρινές και εκ βαθέων. Την ίδια ημέρα το έστειλε σε δύο φίλους του, δήλωσαν συγκλονισμένοι, και την επομένη ξεκίνησε η διαδικασία να γίνει βιβλίο από τον εκδοτικό οίκο. Το θεωρούσε έναν καλό επίλογο της δουλειάς του και ήθελε να διαβαστεί από όσο το δυνατόν περισσότερους αναγνώστες. Το επόμενο βράδυ τόλμησα να διαβάσω το βιβλίο του, αν και δεν σας κρύβω ότι δίσταζα. Εκείνος καθόταν απέναντί μου, στον καναπέ. Βλέποντας τηλεόραση, με κοιτούσε να το διαβάζω με την άκρη του ματιού του… Κάθε γραμμή ήταν ένα σφίξιμο στο στομάχι μου. Απορούσα πώς μπόρεσε να αποτυπώσει τον ψυχικό του πόνο, την κραυγή αγωνίας, αδικίας που αισθανόταν, την εγκατάλειψη κάθε ελπίδας για τη ζωή του. Διαβάζοντάς το, βίωνα από την αρχή όλο το διάστημα της άνισης μάχης που δίναμε ενάντια στον καρκίνο, βούρκωνα, δάκρυζα… Δεν μου εξομολογήθηκε ποτέ ότι λυπάται που φεύγει. Ήταν σχεδόν αναίσθητος, ωσάν να επρόκειτο για κάποιον άλλο. Δεν ήθελε συναισθηματισμούς. Όταν διάβασα τη φράση «ζω εντός παρενθέσεως, προσπαθώντας να νιώσω τις μέρες μου ευρύχωρες, αλλά έχω ένα σφίξιμο στο στήθος που σπάνια με εγκαταλείπει», κατέρρευσα. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω από πού αντλούσε τη δύναμη να μιλήσει για τον επικείμενο θάνατό του σε πρώτο πρόσωπο. Αυτός ο άνθρωπος δεν μου είχε δείξει ποτέ πώς αισθανόταν που η ζωή του λιγόστευε… Προσπαθούσε να είναι το ίδιο ζωντανός και γλυκός όπως τον ήξερα όταν τον πρωτογνώρισα. Συνεχίζαμε να βγαίνουμε, να βλέπουμε φίλους, να ταξιδεύουμε έως και λίγες ημέρες προτού φύγει. Δεν ήθελε τίποτα να αλλάξει μεταξύ μας. Διαβάζοντας λοιπόν αυτή τη φράση, αισθάνθηκα για μια ακόμη φορά το μεγαλείο αυτού τού ανθρώπου, τη δύναμη της ψυχής του. Ο Αλέξανδρος αγαπούσε πολύ τη ζωή. Για εκείνον το «ευ» της ευθανασίας ήταν το ίδιο με το «ευ» της ευζωίας. Από τη μια το ευ-ζην και από την άλλη το ευ-θνήσκειν. Έλεγε «Ένας κακός θάνατος ακυρώνει μια καλή ζωή». Συνεπώς, δεν άντεχε να δει τον εαυτό του να γίνει κουρέλι, να πέφτει σε κώμα, να φτάσει σε σημείο αδυναμίας επικοινωνίας, γραψίματος κ.λπ., δεδομένου ότι δεν υπήρχε καμία δυνατότητα παράτασης της ζωής του. ΈΤΣΙ ΚΙ ΕΓΙΝΕ. Ο θάνατός του υπήρξε γαλήνιος και ανώδυνος. Ο Αλέξανδρος έφυγε με αξιοπρέπεια, όπως ακριβώς επιθυμούσε, όπως ακριβώς έζησε. Μέχρι και την τελευταία στιγμή ήταν ο εαυτός του. | el |
| heal.abstract | Faced with the inescapable reality of death, Alexandros Velios decided to write the book “Me and My Death: The Right to Euthanasia”, which helped him to overcome his fear of impending death. And in the face of the absolute loneliness that every death presupposes, he contrasted the courageous confession, using his rich spiritual equipment that he acquired over the years. He wrote it in 15 nights. And when he finished it, I remember it was early in the morning, he came and said to me: “I'm done with you, death. Now do whatever you want.” He felt tranquil to the point of anesthesia. He was understanding that he had written something good, honest and from his depths. The same day he sent it to two friends, who told him they were shocked, and the next day the process of making it a book from the publishing house began. He considered it a good epilogue to his work and would like it to be read by as many readers as possible. The next night I ventured to read his book. He was sitting across of me, on the sofa. Watching TV, he was watching me reading it out of the corner of his eye… Every line was a tightening in my stomach... I wondered how he was able to capture his mental pain, the cry of agony and injustice he felt, the abandonment of all hope for his life. Reading it, I was experiencing from the beginning the whole time of the unequal battle we fought against cancer, I was covered in tears, I was in tears... He never confessed to me that he was sorry to leave. He was almost unconscious, as if it were someone else. He didn't want sentimentalities. When I read the phrase “I live in parenthesis, trying to feel my days spacious, but I have a tightness in my chest that rarely leaves me”, I collapsed. I could never understand where he got the strength to talk about his impending death in the first person. This man had never shown me how he felt about his life dwindling… He was trying to be as lively and sweet as I knew him when I first met him. We continued to go out, see friends, travel until a few days before he left. He didn't want anything to change between us. So, reading this sentence, I felt once again the greatness of my husband, the strength of his soul. Alexandros loved life very much. For him, euthanasia (good death) was the same as euzoia (good life). On the one hand eu-zin (efzίn, well-being) and on the other eu-thniskein (efthnίskin, well-dying). He was saying, “A bad death cancels a good life.” (a dysthnίskin cancels an efzίn) Therefore, he could not bear to see himself reduced to rags, comatose, unable to communicate, write, etc., since there was no possibility of prolonging his life. So, it happened. His death was peaceful and painless. Alexandros left with dignity, exactly as he wished, exactly as he lived. He was himself until the last moment | en |
| heal.fullTextAvailability | false | - |
| heal.conferenceName | 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.conferenceItemType | full paper | - |
| Appears in Collections: | 1η Ημέρα (1ο ΠΠΠ - 28/4/2017) | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| ORISTIKO-1P88-Yerolimatu-Aleksandros-Velios-2iun2023-be.pdf | 458.09 kB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
