Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/29386Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Μπίκα, Ολυμπία | el |
| dc.date.accessioned | 2019-05-27T08:25:46Z | - |
| dc.date.available | 2019-05-27T08:25:46Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/29386 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.357 | - |
| dc.rights | Default License | - |
| dc.subject | Έρωτας - Συμπόσιο | el |
| dc.subject | Πλάτωνας | el |
| dc.subject | Freud | en |
| dc.subject | Marcuse | en |
| dc.title | Ο έρωτας στο συμπόσιο του Πλάτωνα και η πρόσληψη του από τον Freud και τον Marcuse | el |
| heal.type | masterThesis | - |
| heal.type.en | Master thesis | en |
| heal.type.el | Μεταπτυχιακή εργασία | el |
| heal.classification | Πλάτων. Συμπόσιον | el |
| heal.dateAvailable | 2019-05-27T08:26:46Z | - |
| heal.language | el | - |
| heal.access | free | - |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Φιλοσοφική Σχολή. Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας | el |
| heal.publicationDate | 2019 | - |
| heal.bibliographicCitation | Βιβλιογραφία: σ. 76-78 | el |
| heal.abstract | Σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι η ερμηνεία του έρωτα, όπως παρουσιάζεται στο Συμπόσιο, το οποίο αποτελεί ένα από τα ωραιότερα έργα της ώριμης συγγραφικής περιόδου του Πλάτωνα, και η πρόσληψή της από τους δύο μεγάλους στοχαστές του 20ού αιώνα, τον Freud και τον Marcuse. Στην ουσία αυτό που θα δούμε είναι πώς η θεώρηση του Πλάτωνα για τον έρωτα μεθερμηνεύεται στον Freud και γίνεται σημαντική πηγή, η οποία τον οδηγεί στη δημιουργία της θεωρίας του για τη μετουσίωση (η γνωστή Sublimierung). Η μετουσίωση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ψυχική διαδικασία, μέσω της οποίας στον ύστερο Freud λαμβάνει χώρα ο μετασχηματισμός της σεξουαλικότητας σε έρωτα. Οι σεξουαλικοί σκοποί μετασχηματίζονται σε άλλους ανώτερους σκοπούς (π.χ. πολιτιστικά επιτεύγματα). Ο έρωτας γίνεται δημιουργός πολιτισμού. Μια τάση, που όπως θα δούμε, ενισχύθηκε περαιτέρω αναλύοντας τη σκέψη του Marcuse. Για τον Marcuse ο έρωτας του Πλάτωνα γίνεται η πηγή δημιουργίας ενός μη κατασταλτικού πολιτισμού, ενός πολιτισμού που θα στοχεύει στην αυτοπραγμάτωση και ευτυχία του κάθε ατόμου ξεχωριστά και, επομένως, ολόκληρης της κοινωνίας εν γένει. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο ψυχικός μηχανισμός της αυτομετουσίωσης. Στο σημείο αυτό μπορούμε να πούμε, ότι η σκέψη του Marcuse βρίσκεται εγγύτερα στη σκέψη του Πλάτωνα. Συγκεκριμένα, η εργασία λαμβάνει την ακόλουθη δομή: Στο πρώτο κεφάλαιο γίνεται μια σύντομη περιγραφή του Συμποσίου και ταυτόχρονα παρουσιάζεται με τρόπο ερμηνευτικό η άποψη των συνδαιτημόνων του Σωκράτη αλλά και του ίδιου του Σωκράτη, μέσω της μάντισσας Διοτίμας, για τον έρωτα. Η πραγματική φύση του έρωτα κάνει την εμφάνισή της στην "Περί έρωτος" θεωρία της Διοτίμας. Εκεί ο αληθινός έρωτας παρουσιάζεται ως δαιμόνια δύναμη με καθαρά παιδευτική διάσταση. Ο αληθινός παιδαγωγός-φιλόσοφος (εραστής), ο οποίος είναι κυριευμένος από έρωτα, θέτει ως στόχο ζωής τη μόρφωση της ψυχής των νέων (ερωμένων). Εξάλλου, τα υψηλά πολιτιστικά επιτεύγματα είναι απόρροια μιας καλλιεργημένης και ενάρετης ψυχής. Ο έρωτας γίνεται δημιουργός πολιτισμού, κάτι το οποίο θα διαφανεί και μέσω της ανάγνωσης και μεθερμηνείας του Συμποσίου από τους Freud και Marcuse. Στο δεύτερο κεφάλαιο ο έρωτας ερμηνεύεται και αναλύεται από τον Freud στις δύο θεωρίες του για τις ορμές. Στην πρώιμη θεωρία των ορμών (έργα πριν το 1920) ο Freud εστιάζει στη σεξουαλικότητα, που έχει ως στόχο την αποκόμιση ηδονής από τις ζώνες του σώματος (κατώτερο είδος έρωτα κατά τη Διοτίμα-Σωκράτη) και θέτει φραγμούς στον πολιτισμό. Αργότερα, στη ύστερη θεωρία των ορμών (έργα μετά το 1920) η σεξουαλικότητα μετασχηματίζεται σε έρωτα, δηλαδή γίνεται δημιουργός πολιτισμού. Η ομοιότητα με τον Πλατωνικό έρωτα γίνεται φανερή. Στο τρίτο κεφάλαιο αναλύεται η σκέψη του Marcuse για τον έρωτα. Ο ίδιος αποδέχτηκε την ύστερη θεωρία των ορμών του Freud, αλλά παράλληλα ανέδειξε και μια νέα αρχή της πραγματικότητας, όπου το άτομο μπορεί να καταστεί κοινωνικά χρήσιμο μέσω της εργασίας, μιας εργασίας όμως που θα στοχεύει στη λιβιδινική απελευθέρωση των δυνάμεων του ατόμου, ικανοποιώντας τις ιδιαιτέρες κλίσεις και τα ταλέντα του. Μόνο με αυτόν τον τρόπο ερωτικοποιείται ολόκληρη η προσωπικότητά του, δηλαδή αυτοπραγματώνεται. Ο Marcuse στην ουσία μίλησε για ένα είδος αυτομετουσίωσης, που κάνει μη απαραίτητες τις υπερκαταπιέσεις ενός αυστηρά κατασταλτικού πολιτισμού. Στο τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο παρουσιάζονται τα συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε από ολόκληρη την εργασία. Στην ουσία γίνεται μια κριτική ανάλυση της διαχρονικής υπόστασης που λαμβάνει ο πλατωνικός έρωτας (Πλάτωνας-Freud-Marcuse). Συγκεκριμένα: ο έρωτας στον Πλάτωνα ως ανώτατη γνωστική δύναμη, η οποία είναι αθάνατη και άφθαρτη, έγινε στον Freud μέσω του ψυχικού μηχανισμού της μετουσίωσης δημιουργός πολιτισμού. Ο πλατωνικός έρωτας γίνεται δημιουργός ενός μη καταπιεστικού πολιτισμού, ενός πολιτισμού που κατά τον Marcuse θα πρέπει να έχει ως στόχο την αυτοτελείωση του κάθε ατόμου ξεχωριστά και, επομένως, την ευτυχία του. Σε μια αληθινά πολιτισμένη κοινωνία, όταν το κάθε άτομο ξεχωριστά αυτοπραγματώνεται (ξεδιπλώνεται όλη η πολύμορφη σεξουαλικότητα, όταν το άτομο εργάζεται και νιώθει δημιουργικό, όταν το άτομο όντας κοινωνικά χρήσιμο με την εργασία του ταυτόχρονα κάνει κάτι που τον ευχαριστεί, που αναδεικνύει τις κλίσεις και τα ταλέντα του) και νιώθει ευτυχισμένο, τότε και η ίδια η κοινωνία οδηγείται στην ευτυχία. Όμως, για να επιτευχθεί αυτό, η μετουσίωση θα πρέπει να γίνει εσωτερικά και όχι εξωτερικά από μια καταπιεστική αρχή της πραγματικότητας. Ο Marcuse κάνει λόγο στην ουσία για ένα είδος αυτομετουσίωσης. Έτσι, βλέπουμε πόσο πιο κοντά βρίσκεται στην πλατωνική σκέψη. | el |
| heal.abstract | The purpose of the present dissertation is the interpretation of Love (Eros) as presented in the Symposium, one of the masterworks of Plato’s Middle Period, and how it was conceptualized by two of the great thinkers of the 20th century, Freud and Marcuse. In essence, the object of study will be how Plato’s view of Love was in turn interpreted by Freud and became a crucial source in the formulation of his theory of sublimation (Sublimierung). Sublimation is nothing other than the mental process through which sexuality is transformed into Love. Sexual urges are transformed into other, nobler ones (such as, for example, cultural achievements). Love thus becomes the creator of civilization. We will also examine how this theoretical trend was further supported by analyzing the thought process of Marcuse. According to Marcuse, Plato’s Love becomes a wellspring for the creation of a non-repressive society, a culture which will strive for the self-fulfillment and happiness of each of its individual members and, therefore, ultimately of the whole of society. A necessary pre-requisite of this is the mental mechanism of self-sublimation. It is at this point, we believe, that Marcuse’s thought process approaches Plato’s. More particularly, the present dissertation is structured in the following manner: The first chapter includes a brief description of the Symposium while presenting, at the same time, an analytical examination of the views on Love of Socrates’ companions, as well as that of Socrates himself, through the seer Diotima. The true nature of Love makes its first appearance in Diotima’s theory “Regarding Love”, according to which true Love is presented as a daemonic power with a clearly educational aspect. The true Pedagogist-Philosopher (Lover), who has been dominated by Love, makes his life’s goal the education of the souls of the young (Lovers). After all, noble cultural achievements are the result of a cultivated, virtuous soul. Love thus becomes the creator of civilization, a fact which was later crystallized through Freud and Marcuse’s readings and re-interpretations of the Symposium. In the second chapter, Love is interpreted and analyzed by Freud in his two theories on urges. In his early work on urges (before 1920), Freud focuses on sexuality, which has as its objective the obtainment of pleasure from the various 14 areas of the body (the baser form of Love, according to Diotima-Socrates) and constitutes a barrier to cultural development. In his later theoretical works on urges (after 1920), sexuality is transformed into Love, thus becoming an engine of cultural advancement. The similarity with Platonic Love is evident. The theories of Marcuse regarding Love are analyzed in the third chapter. Marcuse was himself a proponent of Freud’s later theory on urges, while at the same time presenting a new principle of reality, according to which the individual can become socially useful through employment, an employment which will, however, aim at the libidinous emancipationof their powers, by satisfying their particular talents and inclinations. It is only in this manner that the eroticization of the entire personality of the individual is achieved, thereby leading to their self-fulfillment. In essence, Marcuse discussed a certain form of self-sublimation, which relegates to redundancy any overbearing compulsions of a strictly repressive society. In the fourth and final chapter, the conclusions to which we will have arrived over the course of the present dissertation will be presented. We will essentially attempt a critical analysis of the ever-present identity assumed by Platonic Love (Plato-Freud-Marcuse). In particular: Love in Plato as the sublime cognitive power, which is immortal and incorruptible, is transformed into a creator of civilization in Freud through the mental mechanism of sublimation. Platonic Love becomes the driving force of a non-repressive society, a society which, according to Marcuse, must have as its objective the self-fulfillment of each separate individual and therefore their happiness. In a truly civilized society, in which each separate individual achieves self-fulfillment (i.e. the entirety of the individual’s multi-faceted sexuality is unfolded, they find meaningful, creative employment, they are at the same time socially useful with said employment and their various inclinations and talents are given prominence) and feels happiness, then society itself achieves happiness. However, in order for this to happen, sublimation must be the object of an internal process and not be imposed externally through a repressive principle of reality. Marcuse is effectively discussing a form of self-sublimation. We can therefore observe the extent to which his thought process approaches that of Plato. | en |
| heal.advisorName | Ράντης, Κωνσταντίνος | el |
| heal.committeeMemberName | Ράντης, Κωνσταντίνος | el |
| heal.committeeMemberName | Λεοντίτση, Ελένη | el |
| heal.committeeMemberName | Μαγγίνη, Γκόλφω | el |
| heal.academicPublisher | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Φιλοσοφική Σχολή. Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας | el |
| heal.academicPublisherID | uoi | - |
| heal.numberOfPages | 78 σ. | - |
| heal.fullTextAvailability | true | - |
| Appears in Collections: | Διατριβές Μεταπτυχιακής Έρευνας (Masters) - ΦΠΨ | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| Μ.Ε. ΜΠΙΚΑ ΟΛΥΜΠΙΑ 2019.pdf | 1.08 MB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
