Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/28092Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Παρδάλη, Ελένη | el |
| dc.date.accessioned | 2017-07-18T08:38:40Z | - |
| dc.date.available | 2017-07-18T08:38:40Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/28092 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.2193 | - |
| dc.rights | Default License | - |
| dc.subject | Διαλεκτική | el |
| dc.subject | Ένδοξα | el |
| dc.subject | Αριστοτέλης | el |
| dc.subject | Πλάτων | el |
| dc.subject | Dialectic | en |
| dc.subject | Endoxa | en |
| dc.subject | Aristotle | en |
| dc.subject | Plato | en |
| dc.title | Αριστοτελική διαλεκτική και σωκρατικός διάλογος | el |
| dc.title | Aristotle's dialectic and Socratic dialogue | en |
| heal.type | masterThesis | - |
| heal.type.en | Master thesis | en |
| heal.type.el | Μεταπτυχιακή εργασία | el |
| heal.secondaryTitle | συγκλίσεις και διαφορές | el |
| heal.secondaryTitle | convergences and differences | en |
| heal.classification | Αριστοτέλης, 384-322 π.Χ. | el |
| heal.classification | Πλάτων, 427-347 π.Χ. | el |
| heal.dateAvailable | 2017-07-18T08:39:40Z | - |
| heal.language | el | - |
| heal.access | free | - |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Φιλοσοφική Σχολή. Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας | el |
| heal.publicationDate | 2017 | - |
| heal.bibliographicCitation | Βιβλιογραφία : σ. 99-112 | el |
| heal.abstract | Η εργασία αυτή, αποτελεί μια συγκριτική μελέτη ανάμεσα στην αντίληψη του Αριστοτέλους για τη διαλεκτική και στην αντίληψη του Πλάτωνος. Οι δύο απόψεις βασίζονται αντίστοιχα στα έργα του Αριστοτέλους, Τοπικά και Σοφιστικοί Έλεγχοι και στους πρώιμους πλατωνικούς διαλόγους. Η θέση μου σ’ αυτήν την εργασία, είναι ότι υπάρχει άμεσος συσχετισμός ανάμεσα στις δύο απόψεις και ακόμη περισσότερο, πως ο Αριστοτέλης εξέλιξε την δική του άποψη ακόμη περισσότερο. Στο πρώτο μέρος της εργασίας, βασίζομαι στους εξής τρεις πλατωνικούς διαλόγους: Ευθύφρων, Πρωταγόρας και Γοργίας. Σ’ αυτήν την περίοδο της πλατωνικής φιλοσοφίας, κυριαρχεί στα έργα του Πλάτωνος ο σωκρατικός διάλογος, ο οποίος αποτελεί μια φιλοσοφική συζήτηση ανάμεσα σε Αθηναίους πολίτες. Τα θέματα που συζητούν οι πολίτες αφορούν στην ηθική. Ο Σωκράτης, μέσα από την ιδιαίτερη μέθοδό του, προτείνει ουσιαστικά έναν άλλο τρόπο σκέψης και έρευνας των διαφόρων θεμάτων. Και ο τρόπος αυτός δεν είναι άλλος από την προσπάθεια των συνομιλητών να απαντήσουν στο ερώτημα τί έστίν. Στο δεύτερο μέρος της εργασίας, αναφέρομαι στην αντίληψη του Αριστοτέλους για τη διαλεκτική, ο οποίος υποστηρίζει πως η διαλεκτική αποτελεί μια μέθοδο για να συζητά κάποιος οποιοδήποτε θέμα αφορά στην πόλη και στον άνθρωπο. Κατά τον Αριστοτέλη, στην διαλεκτική συζήτηση μπορεί να συμμετέχει οποιοσδήποτε, ακόμα και κάποιος ιδιώτης και να υποστηρίξει μιαν άποψη επιτυχώς. Το πιο σημαντικό στοιχείο, είναι ότι η διαλεκτική χρησιμοποιείται στην Εκκλησία του Δήμου, δηλαδή στη συνέλευση των πολιτών. Στο τρίτο μέρος της εργασίας, αναφέρομαι στην σοφιστική, η οποία απασχόλησε και τους δύο φιλοσόφους Πλάτων και Αριστοτέλη. Ο Πλάτων, δεν αποδέχεται τη δράση των σοφιστών, διότι αυτοί δρουν με τη βοήθεια παραπλανητικών μεθόδων, οι οποίες είναι επικίνδυνες ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους. Για τον Αριστοτέλη όμως, η διαφορά ανάμεσα στην διαλεκτική και στην σοφιστική, έγκειται στον σκοπό που επιδιώκει η καθεμιά να ικανοποιήσει, αλλά και στα μέσα που επίσης χρησιμοποιεί η καθεμία. Αυτήν την πραγματικότητα ο Αριστοτέλης την εκφράζει με τον όρο προαίρεση, η οποία όταν δεν υπάρχει ανάμεσα στους συνδιαλεγόμενους, τότε κάνουμε λόγο για σοφιστική. Συνοψίζοντας, αναφέρω πως για τον Αριστοτέλη η διαλεκτική αποτελεί μια μέθοδο για να συλλογίζεται κανείς επιτυχώς. Στα έργα Τοπικά και Σοφιστικοί Έλεγχοι, ο Αριστοτέλης εξηγεί λεπτομερώς τα επιχειρήματα που μπορεί να χρησιμοποιεί ο διαλεκτικός και πως μπορεί να αντιδρά επιτυχώς στα τεχνάσματα των σοφιστών. Όλα τα επιχειρήματα που προτείνει ο Αριστοτέλης τα στηρίζει στην εμπειρία και αυτό προσδίδει αξιοπιστία στα επιχειρήματα, καθότι η εμπειρία αποτελεί παρατήρηση των φαινομένων όπως αυτά γίνονται αντιληπτά από τις ανθρώπινες αισθήσεις. Επίσης, σημαντικός όρος στην αντίληψη του Αριστοτέλους για τη διαλεκτική, είναι και ο όρος ένδοξα. Τα ένδοξα αποτελούν προτάσεις που εκφράζουν την πιθανότητα αν και ακόμη δεν έχουν εξακριβωθεί. Από την άλλη πλευρά, η ουσία της σωκρατικής μεθόδου ή αλλιώς, της πρώιμης πλατωνικής διαλεκτικής συνοψίζεται σε δύο διαπιστώσεις: α) κάθε συζητητής οφείλει να καταλάβει πως αγνοεί αυτό που νόμιζε πως ήξερε και β) κάθε συζητητής πρέπει να ερευνά την κεντρική ιδέα των πραγμάτων ώστε να ανακαλύψει την γνώση. | el |
| heal.abstract | This paper, consists comparative study between Aristotle’s conception of dialectic through his works Topicsand Sophistical Refutations and Socratic dialogue or else with Plato’s conception of dialectic in his primary dialogues. In this paper I have tried to support that exist direct correlation between the two above conceptions and moreover the evolution of Aristotle’s conception of dialectic. In the first part I refer to the three primary dialogues, Euthyphron, Protagoras, Gorgias and as we perceive, Socratic dialogue concist philosophical conversation between citizens of Athens. The issues that are discussed in this philosophical conversation concern problems of daily life and more specific, ethics. Socrates, through his own particular method to discuss, shows to his interlocutors the way they must think and research all matters they care about so they will be able to answer in question of ti estin. On the other hand, in the second part I refer to Aristotle who supports that dialectic can be used by everyone, citizens and idiotes and also through dialectic can be discussed any issue that concerns the city and every human. According to Aristotle, anyone that use dialectic can support his opinion successfully. Moreover, the most important thing about dialectic is that can be used in assemblies of citizens in which are discussed city’s common issues. Also, another conception appears in both philosophers’ works in which I refer in the third part. Sophistic according to Plato, includes important hazards especially for young people and this is why Plato through Socrates tries to awake everyone who doesn’t know the risk of sophistic. Also sophistic method is not accepted by Plato not only because is dangerous but also because acts in ways that are unacceptable to him. For Aristotle, the differences between sophistic and dialectic concern the purpose and the methods that are used in each case. In other words, for Aristotle we are talking for dialectic when there is moral προαίρεση. Otherwise we are talking about sophistic. Finally, we mention that for Aristotle, dialectic means syllogistic method. By this side he presents dialectic from a round observation without fails not a single detail. He actually quotes advices on cases like: what should we avoid or say during dialectic conversation, which way should we follow to come to conclusion, which the hazards from a weak argument are and most of all the sophistic method and how a converser should response in cases like these. All of his advices lean on “empeiria”. This factor is substantial in Aristotle’s philosophy because he supports his truth in the observation of the facts as are presented on human senses. Also substantial is the key word in Aristotle’s dialectic, endoxa. Endoxa, consist propositions that express the probability. An endoxo is not sure yet but there are great chances to verify. On the other side, the essence of Socratic method or of Platonic dialectic of “ti estin” can be summarized in two ascertainments: a) every converser must realize that either ignores partially the matter that was supposed to be known either completely, b) every converser must investigate the central idea of the things, so that the converser be able to discover the missing knowledge. | en |
| heal.advisorName | Αποστολοπούλου, Γεωργία | el |
| heal.committeeMemberName | Αποστολοπούλου, Γεωργία | el |
| heal.committeeMemberName | Πέτσιος, Κωνσταντίνος | el |
| heal.committeeMemberName | Λεοντσίνη, Ελένη | el |
| heal.academicPublisher | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Φιλοσοφική Σχολή. Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας | el |
| heal.academicPublisherID | uoi | - |
| heal.numberOfPages | 117 σ. | - |
| heal.fullTextAvailability | true | - |
| Appears in Collections: | Διατριβές Μεταπτυχιακής Έρευνας (Masters) - ΦΠΨ | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| Μ.Ε. ΠΑΡΔΑΛΗ ΕΛΕΝΗ 2017.pdf | 1.46 MB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
