Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/27910Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Τασλόγλου, Καλλιόπη | el |
| dc.date.accessioned | 2017-04-04T09:57:31Z | - |
| dc.date.available | 2017-04-04T09:57:31Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/27910 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.1919 | - |
| dc.rights | Default License | - |
| dc.subject | Φρόνηση | el |
| dc.subject | Ανθρώπινη ευθύνη | el |
| dc.subject | Ευδαιμονία | el |
| dc.subject | Ηθική πράξη | el |
| dc.subject | Wisdom | en |
| dc.subject | Human responsibility | en |
| dc.subject | Happiness | en |
| dc.subject | Moral act | en |
| dc.title | Φιλοσοφικές έννοιες στη Αντιγόνη του Σοφοκλή σε συνάφεια με την επιχειρηματολογία των Ηθικών Νικομάχειων του Αριστοτέλη | el |
| dc.title | Philosophical concepts in Sophocle's Antigone in relevance with the argument of the Nicomachean Ethics Aristotle | en |
| heal.type | masterThesis | - |
| heal.type.en | Master thesis | en |
| heal.type.el | Μεταπτυχιακή εργασία | el |
| heal.classification | Ευδαιμονία -- Ελληνιστική φιλοσοφία | el |
| heal.dateAvailable | 2017-04-04T09:58:31Z | - |
| heal.language | el | - |
| heal.access | free | - |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Φιλοσοφική Σχολή. Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας | el |
| heal.publicationDate | 2016 | - |
| heal.bibliographicCitation | Βιβλιογράφία : σ. 101-116 | el |
| heal.abstract | Η παρούσα εργασία είναι μια συγκριτική μελέτη ανάμεσα στον Σοφοκλή και τον Αριστοτέλη και έχει ως στόχο την προσέγγισης της τραγωδίας Ἀντιγόνη και τη φιλοσοφική πραγματεία Ἠθικὰ Νικομάχεια. Πιο συγκε-κριμένα, επιχειρείται η ερμηνεία και η ανάλυση της έννοιας της φρονή-σεως, της σωφροσύνης, της ευβουλίας όπως αυτή διαμορφώθηκαν στο πλαίσιο της ελληνικής πόλης κράτους του 5ου και 4ου αιώνα π. Χ. και επι-πλέον, εξετάζεται η σχέση αυτών των εννοιών με την ευδαιμονία. Επιδιώ-κεται η όσο το δυνατόν εκτενέστερη ανάλυση του όρου καθώς και οι συ-νάφειες και οι διαφορές ανάμεσα στους δύο διανοητές. Η ιδιαιτερότητα της παρούσας μελέτης έγκειται στο κατά πόσο δύ-ναται να γίνει μια σύγκριση και να βρεθούν τα κοινά σημεία και οι αρμοί ανάμεσα στον δραματουργό Σοφοκλή και τον φιλόσοφο Αριστοτέλη, λαμβάνοντας ασφαλώς υπόψη το χρονολογικό υπόβαθρο και τη χρονική απόσταση που χωρίζει τους δύο διανοητές του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Ο ίδιος ο τίτλος αντανακλά έναν προβληματισμό και μας οδηγεί στο πεδίο μιας έρευνας ενδιαφέρουσας και προκλητικής, καθώς οφείλαμε να επικε-ντρώσουμε την προσοχή μας στις επιμέρους παραμέτρους της ποιητικής και φιλοσοφικής διερώτησης, οι οποίες είναι κοινές και αποκλίνουσες α-νάμεσα στον ποιητή και στη συστηματική φιλοσοφική σκέψη του Αριστο-τέλη. Αναρωτηθήκαμε αν υπάρχει φιλοσοφική όσμωση στον Σοφοκλή και πως ο Αριστοτέλης αναλύει το υπό εξέταση ζητούμενο. Η αφορμή δόθηκε από την κοινή προσέγγιση των δύο στοχαστών σχετικά με το ζήτημα της ευδαιμονίας, γιατί και οι δύο, είτε έμμεσα είτε άμεσα ενδιαφέρονται γι’ αυτό. Αναλυτικότερα, η εργασίας μας επιμερίζεται σε τρία κεφάλαια, στα οποία αποσαφηνίζεται η προσέγγιση της έννοιας που μας απασχολεί από τους δύο συγγραφείς και διατυπώνονται τα συμπεράσματα που εξάγο-νται από την πραγμάτευσή μας αυτή. Στο πρώτο κεφάλαιο, διερευνάται το ιστορικό υπόβαθρο και η κοι-νωνικο-πολιτική πραγματικότητα που βιώνει ο Σοφοκλής, η Αθήνα που θεωρείται η κοιτίδα της δημοκρατίας και μέσα στην οποία εντάσσεται το θέατρο με τη μορφή της τραγωδίας, ο μύθος ως περίβλημα της σύγχρονης τότε εποχής, η αλληλένδετη σχέση της θρησκείας με την τραγωδία, η ερ-μηνευτική προσέγγιση της Ἀντιγόνης, ο φόβος που εκφράζει ο Σοφοκλής για την εποχή του μέσα στο αρχαίο κείμενο σχετικά με την άκρατη πίστη του ανθρώπου στις δυνατότητές του, η τόλμη του ανθρώπου στις δυσκολίες, οι συνέπειες που επιφέρει η άτη στον άνθρωπο και η φρόνηση ως το βασικό θεμέλιο για την ευδαιμονία του ανθρώπου. Η ζωή του Σοφοκλή καλύπτει τα πιο σπουδαία γεγονότα της αθηνα-ϊκής συμμαχίας μέχρι το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου. Ο πνευ-ματικός ορίζοντας της πόλης των Αθηνών του 5ου αιώνα μετοχετεύεται στα έργα των τραγικών ποιητών και διαφαίνονται υπαινικτικά οι αναφο-ρές στα δημοκρατικά δεδομένα και στις πολιτισμικές απαιτήσεις της επο-χής τους. Η τραγωδία σαν είδος αντανακλά και αποτελεί την αθηναϊκή πόλη. Η Ἀντιγόνη παρουσιάζεται στο κοινό το 441 π. Χ. και τοποθετεί τον άνθρωπο αντιμέτωπο με την πολιτική πραγματικότητα, τη θρησκευτική πίστη και την ευτυχία του. Το ποιητικό έργο μέσω του μύθου συμπυκνώνει αντιλήψεις στις ο-ποίες εξεικονίζεται η εποχή και καθρεπτίζονται οι φιλοσοφικές σκέψεις της περιόδου που μελετάμε. Η πολιτειακή συνείδηση και το δημοκρατικό πολίτευμα διαφαίνονται στο κλασικό κείμενο του αρχαίου έλληνα ποιητή και επιπλέον, παρουσιάζεται η ευάλωτη φύση των ανθρώπινων πραγμά-των καθώς και η συνειδητοποίηση των ορίων του ανθρώπου. Τα κοσμικά όρια δεν πραγματώνονται στο ίδιο πεδίο που δρα η θεϊκή βούληση. Η ηθι-κή δράση και το εὖ πράττειν του πολίτη, είναι συνυφασμένα μέσα σε μια πόλη όπου το φυσικό και θεσμικό δίκαιο την απαρτίζουν. Σε αυτό το ση-μείο βρίσκεται η τραγικότητα των αρχαίων ελλήνων, δηλαδή στην συνει-δητοποίηση του ανθρώπου της τραγικότητας της ύπαρξής του έναντι της δύναμης των θεών. Η θρησκεία ήταν η εγγύηση των πολιτικών νόμων, και οι νόμοι της πόλης αντικαθιστούσαν τις αυθαιρεσίες. Μεταξύ των αρχών-θεσμών και της εφαρμογής τους έπρεπε να υπάρχει μια ισορροπία. Πολλοί μελετητές έχουν ερμηνεύσει την Άντιγόνη ως σύγκρουση δύο δικαίων. Οι Αθηναίοι του 5ου αιώνα, αντιλαμβάνονται το δίκαιο στο πλαίσιο της πόλης και συ-ζητούν για τους άγραφους νόμους. Ο Σοφοκλής έβλεπε την πόλη του να βρίσκεται σε μία κατάσταση πνευματικής έκρηξης και τον άνθρωπο ως το δεινότερον όλων των πραγμάτων, διότι η άκρατη πίστη του ατόμου στις δυνατότητές του προβλημάτιζε τον ποιητή. Οι ήρωες μοιάζουν σα να βρί-σκονται σε ένα σταυροδρόμι αποφάσεων, στο οποίο η ικανότητα της εύ-ρεσης λύσεως στις εκάστοτε καταστάσεις συνδέεται με την τόλμη που θα επιδείξουν. Η τόλμη είναι η στάση του ατόμου απέναντι στον κίνδυνο, η προσπάθειά του να υπερβεί τις προσωπικές αναστολές του και να ενερ-γήσει κατὰ βούλησιν. | el |
| heal.abstract | This paper is a comparative study between Sophocles and Aristotle and aims to approach the Antigone tragedy and philosophical treatise Nicomachean Ethics. Specifically, I am attempting the interpretation and analysis of the concept of phronesis, sophrosyne, euvoulia as they stood under the Greek city-state of the 5th and 4th century B. C. and also examine the relationship of these concepts with eudaimonia. I pursue an extensive analysis of the affinities and differences between the two thinkers. The uniqueness of this study lies in whether they can make a comparison and to find the common points and the joints between the playwright Sophocles and the philosopher Aristotle, taking of course into account the chronological background and the temporal distance between the two thinkers of ancient Greek world. The title reflects a concern and leads us to an interesting field of research and provocative, as we had to focus our attention on the individual parameters of poetic and philosophical questioning, which are common and divergent between the poet and the systematic philosophical thought of Aristotle. The occasion was the joint approach of both thinkers on the subject of eudaimonia, because both, either directly or indirectly interested in it. Specifically, our work is divided into three chapters, which clarifies the concept approach we are concerned by the two authors and makes the conclusions drawn from our dissert this. In the first chapter, explored the historical background and the socio-political reality experienced by Sophocles, Athens is considered the cradle of democracy and in which part of the theater in the form of tragedy, the legend as housing modern time period, the interdependent relationship between religion and tragedy, the interpretive approach of Antigone, the fear expressed by Sophocles for the season in the ancient text on sheer faith of man in potential, the human courage in difficulties, the consequences of ate in the man and the wisdom as the basic foundation for human happiness. The spiritual horizon of the 5th century Athens city reflected in the works of the tragic poets and allusive references to emerge democratically data and cultural demands of their time. The moral citizen action is placed within the Greek city state, in which there are the institutional and political law. Sophocles saw the city is in a state of intellectual explosion and man as the deinoteron of all things. The heroes are motivated when they do, initiative and then act, but the act will depend on the divine power and destiny. They, however, are responsible for their motivation and not the outcome of their actions, although it is internally tied to them. The motive of the heroine is an expression of instinct and duty against the king's decree. The world Sophocles crosses the eternal law of ratio and pattern of hubris and ate. Hybris is overconfident, the violation of the moral order, the contempt of the divine and the profane work, which the gods punish sending blindness of mind. The only way to avoid ate is the existence of wisdom, which prevents hubris. The concept of phronein is connected with human responsibility, while its absence leads to fall. Wisdom is a moral and spiritual dimension, moral states avoid exaggeration, the existence of modesty in person and piety toward whatever good they gave the gods. Spiritually interpreted as the realization of human capabilities and as a stool of mind correctly evaluate situations. Wisdom is the foundation of a successful lifestyle and according to the poet, to become the man prosperous, must be pious to the gods and to avoid arrogance, because otherwise the blows of punishment will be severely and in the end learn wisdom in old age1. The second chapter deals with the concepts of options and phronesis moral treatise of Aristotle, Nicomachean Ethics. The philosopher investigates what the supreme good that can match people with their actions, because every being subject to a fee, which is the essence of perfection and through his actions will be directed to this. But in order to determine the human end, first defines his work. Human work is the practical life, which manifests itself as energy of the logical part of the human soul. The supreme good is happiness, which is defined as the energy of the soul that is in accordance with reason and virtue2. Philosopher splits the soul into two parts, the λογον εχον μέρος and the άλογον. Distinguish, however, and a part which involved the two parties, the επιθυμητικόν, which obeys the logic part. Based on this division of the soul, distinguishes and divides virtue species. Virtue is defined as εξις proairetiki, which is in the middle with respect to us, an instrument that is determined by the logic of the discreet man3, namely the man who possesses the virtue of wisdom. The proairesis has a close relationship with virtue because through this distinguished man's character more than they do their acts. The proairesis is morality or not the intention of the actor. Wisdom is the virtue of the practical intellect. Wisdom is intellectual virtue, which concerns the logical part of the soul and whose relationship with the moral virtues are interdependence and complementarity. Wisdom is a true and rational six practice of good and bad things about the man. Wise is the man who is gifted with the virtue of phronisis and who meditates well those that are themselves goods and interests and contribute to personal happiness. It is έξις after speech and word, is not that just a state but also knowledge. Because man does not remain for long morally grabs and continuously carries the wisdom of it implies that virtue is continually ensured. Wisdom chooses the appropriate means to act, check the option and determines the practical intellect. The aim of wisdom is the truth. The wise know that is the means and the midline is determined by the correct word, which agrees with the wisdom or wisdom. Virtue is the six that are in agreement with the correct reason is in the right place. Our study concludes the third chapter with the interpretive reconstruction of the concepts reflected in the poetic and philosophical text and qualifies the comparison of current conditions in the two writers to find convergences and divergences between them. We find that Aristotle was deeply aware of the tragic texts and particularly we investigated the effect of Sophocles speech. Both thinkers focused their attention on eudaimonistic character of phronesis and even expressed the view that happiness is one of the most divine things and are sent by God. For both, the bliss associated with wisdom and avoid exaggeration. For Sophocles, the man in order to be prosperous to be possessed of the virtue of phronesis and not be arrogant toward the gods and Aristotle, man will be prosperous if its actions are consistent with the most perfect virtue. Everything in life is changeable, nothing stable, permanent does not exist, why has man as they both point out, to act in accordance with virtue. Sophocles considers prosperous the wise, faithful and pious to the gods and humans who do not exceed the limits. Aristotle considers a prerequisite for human happiness energy of the soul according to the most perfect virtue, being midway and combining froniseos and moral virtue. Both thinkers are of the belief that this staff human good must be placed within the context of the city and of the house. The main difference between the two thinkers, the philosopher believes that human life can be called blessed, for Sophocles this clarification does not exist, because if the heroine, Antigone characterized by wisdom and virtue are praiseworthy but the act condemned by all. According to Sophocles, the moral act of the heroine is driven by a sense of duty and honor, while for Aristotle the morally doing a man assumes the option, ie the choice and preference after thinking about things that depend on the strength of and that can be realized. This is not a simple reaction and action in a situation, but a decision that shows the man's character more than show his actions eventually. Finally, another difference in the two thinkers is that Sophocles uses the wisdom and euvoulia as synonymous with wisdom, while Aristotle separately distinguish every sense, both ontologically and semantically. | en |
| heal.advisorName | Πέτσιος, Κωνσταντίνος | el |
| heal.committeeMemberName | Πέτσιος, Κωνσταντίνος | el |
| heal.committeeMemberName | Σολωμού-Παπανικολάου, Βασιλική | el |
| heal.committeeMemberName | Γκαστή, Ελένη | el |
| heal.academicPublisher | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Φιλοσοφική Σχολή. Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας | el |
| heal.academicPublisherID | uoi | - |
| heal.numberOfPages | 116 σ. | - |
| heal.fullTextAvailability | true | - |
| Appears in Collections: | Διατριβές Μεταπτυχιακής Έρευνας (Masters) - ΦΠΨ | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| Μ.Ε. ΤΑΣΛΟΓΛΟΥ ΚΑΛΛΙΟΠΗ 2016.pdf | 1.29 MB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
