Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33260Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Μεράντζας, Χρήστος Δ. | el |
| dc.contributor.author | Merantzas, Christos D. | en |
| dc.date.accessioned | 2023-10-31T08:36:39Z | - |
| dc.date.available | 2023-10-31T08:36:39Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33260 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.13015 | - |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States | * |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/us/ | * |
| dc.subject | σωματική παχυμέρεια | el |
| dc.subject | άυλη ζωή | el |
| dc.subject | νοερή ζωή | el |
| dc.subject | χριστιανικό αρχέτυπο | el |
| dc.subject | ανθρωπολογία του θανάτου | el |
| dc.subject | θάνατος στον βυζαντινό πολιτισμό | el |
| dc.subject | θάνατος στον μεταβυζαντινό πολιτισμό | el |
| dc.subject | σκέλεθρο | el |
| dc.subject | ανελεήμων Χάρος | el |
| dc.subject | άυλη διαχείριση σώματος | el |
| dc.subject | πνευματική διαχείριση σώματος | el |
| dc.subject | αντιυλιστική διαχείριση σώματος | el |
| dc.subject | οργανική διαχείριση σώματος | el |
| dc.subject | τιθάσευση ενορμήσεων | el |
| dc.title | Από τη σωματική παχυμέρεια στη νοερή και άυλη ζωή του χριστιανικού αρχετύπου. Η ανθρωπολογία του θανάτου στον βυζαντινό και τον μεταβυζαντινό πολιτισμό | el |
| dc.title | From physical fatness to the mental and immaterial life of the Christian archetype. The anthropology of death in Byzantine and post-Byzantine culture | en |
| dc.type | conferenceItem | - |
| heal.type | conferenceItem | el |
| heal.type.en | Conference presentation | en |
| heal.type.el | Δημοσίευση σε συνέδριο | el |
| heal.dateAvailable | 2023-10-31T08:37:40Z | - |
| heal.language | el | el |
| heal.access | free | el |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων | el |
| heal.publicationDate | 2017-04-30 | - |
| heal.bibliographicCitation | Μεράντζας Χ. «Από τη σωματική παχυμέρεια στη νοερή και άυλη ζωή του χριστιανικού αρχετύπου. Η ανθρωπολογία του θανάτου στον βυζαντινό και τον μεταβυζαντινό πολιτισμό». Στο: «Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε; (ΠΠΠ). Πρακτικά 1ου Διεπιστημονικού Συμποσίου, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 28-30 Απριλίου 2017. ISBN 978-960-233-288-7». Εκδόσεις Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, αποθετήριο Ολυμπιάς. Δεκέμβριος 2023. Άρθρο Κ13: σς 8. https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/ handle/123456789/33260 & http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.13015 | el |
| heal.abstract | Η συμβολική χειραγώγηση της χριστιανικής σωτηρίας μέσω της εναπόθεσης νοήματος σε μια δηλωτική του θανάτου αναπαράσταση, που άλλοτε παραπέμπει στον νεκρό κι άλλοτε συμβολίζει τον προσωποποιημένο θάνατο, συνδέεται πιθανότατα με τη μετανάστευση από την τέχνη της Δύσης στην ορθόδοξη Ανατολή του μακάβριου στοιχείου και των μεταστάντων του. Εικόνες που αναπαριστούν έναν βίαιο τραυματισμό του σώματος ή μια αποστεωτική κατάσταση (σκέλεθρο) οριοθετούν τις δυνατότητες του σώματος του χριστιανού υποκειμένου, ώστε το τελευταίο να αποτελεί υπόστρωμα για την εκδήλωση ενός συμβολικού νοήματος, αλλά και πεδίο ανάληψης πρακτικών με σκοπό την τιθάσευση των ενορμήσεων του υλικού σώματός του. Αν και ο Ανελεήμων Χάρος παραμένει η απεικόνιση μιας ετερογενούς προς την ορθόδοξη παράδοση νοηματοδότησης του θανάτου, καθώς αντιπροσωπεύει μια διαφορετικής τάξης πραγματικότητα, ωστόσο, η χρήση της αποβλέπει, ως αντικειμενοποίηση της φθαρτότητας που ενέχει μια μεταφυσική συνδήλωση κοινής προέλευσης και αποδοχής για αμφότερα τα πολιτισμικά περιβάλλοντα, σε μια ψυχολογική παρεμβατικότητα προκειμένου να υποδηλωθεί ο παραδοσιακός συμβολισμός της ματαιότητας των γήινων πραγμάτων. Επιχειρούμε εδώ, με αφετηρία το εικονογραφικό υλικό του αποσυντεθειμένου σώματος στο μεταβυζαντινό πολιτισμικό περιβάλλον, να διαγράψουμε τον βαθύτερο προβληματισμό για το ιδεολογικό τους περιεχόμενο και την ανθρωπολογική τους διάσταση. Οι δίαυλοι της σκέψης θα επαναφέρουν στο προσκήνιο του όψιμου Μεσαίωνα έως αρχές της Αναγέννησης τη διατυπωμένη, ήδη από τον Ρωμαίο ποιητή Τίτο Λουκρήτιο Κάρο (περίπου 94 π.Χ. – περίπου 53 π.Χ.) και τον ρήτορα και σατιρικό συγγραφέα Λουκιανό (125-180), προβληματική της σκελετώδους αποστέωσης του ανθρωπίνου σώματος. Ανασυνθέτουν έτσι, με απίστευτη ακρίβεια, τον στοχασμό των 1ου αι. π.Χ. - 2ου αι. μ.Χ. για τη διαχείριση του σώματος, που είτε αντιτάσσεται στην υλιστική εξάντλησή του είτε συντάσσεται μ’ αυτή. Το ίδιο δίλημμα της πνευματικής (αντι-υλιστικής) ή οργανικής (υλιστικής) διαχείρισης του σώματος θα εξακολουθήσει να τίθεται και στον άνθρωπο της βυζαντινής και μεταβυζαντινής κοινωνίας, οι επιλογές του οποίου όμως υπαγορεύονται από τη χριστιανική ηθική. Η τελευταία δεν αφήνει καμιά αμφιβολία πως η ολοκληρωμένη θέαση της ζωής περνά αναπόφευκτα, στο βυζαντινό και μεταβυζαντινό πολιτισμό, μέσα από τη μελέτη του θανάτου. | el |
| heal.abstract | The symbolic manipulation of Christian salvation through the deposition of meaning in a declarative representation of death, which sometimes refers to the dead and sometimes symbolizes death personified, is probably connected with the migration from the art of the West to the orthodox East of the macabre element. Images that represent a violent injury to the body or an ossified condition (skeleton) delimit the possibilities of the body of the Christian subject, so that the latter is a substrate for the manifestation of a symbolic meaning, but also a field for undertaking practices with the aim of taming the impulses of the material body. Although Merciless Grace remains the depiction of a heterogeneous to the orthodox tradition of meaning death, as it represents a reality of a different order, nevertheless, its use is intended as an objectification of fragility that involves a metaphysical event of common origin and acceptance for both cultural environments, in a psychological intervention in order to suggest the traditional symbolism of the futility of earthly things. We attempt here, starting from the pictorial material of the decomposed body in the post-Byzantine cultural environment, to erase the deepest reflection on their ideological content and their anthropological dimension. The channels of thought will bring back to the fore the late Middle Ages / beginnings of the Renaissance, already formulated by the Roman poet Titus Lucretius Carus (circa 94 BC – circa 53 BC) and the orator and satirist Lucian (125 – 180), problematic of skeletal ossification of the human body. They thus reconstruct, with incredible precision, the thinking of the 1st c. BC – 2nd century A.D. for the management of the body, which either opposes its material exhaustion or agrees with it. The same dilemma of spiritual (anti-materialist) or organic (materialist) management of the body will continue to be posed to the man of Byzantine and post-Byzantine society, whose choices are however dictated by Christian ethics. The latter leaves no doubt that the complete view of life inevitably passes in Byzantine and post-Byzantine culture from the study of death. | en |
| heal.fullTextAvailability | false | - |
| heal.conferenceName | 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.conferenceItemType | full paper | el |
| Appears in Collections: | 3η Ημέρα (1ο ΠΠΠ - 30/4/2017) | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| ORISTIKO-3K13-MERANTZAS-Ancropoloyia-canatu-vizantino-metavizantino-PRAKTIKA-20mai2023-be.pdf | 797.3 kB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
