Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33249Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Νατσούδη, Επιστήμη | el |
| dc.contributor.author | Natsoudi, Epistimi | en |
| dc.date.accessioned | 2023-10-31T08:34:22Z | - |
| dc.date.available | 2023-10-31T08:34:22Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33249 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.13004 | - |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States | * |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/us/ | * |
| dc.subject | εξατομικευμένη φροντίδα | el |
| dc.subject | επιβαρυντικοί παράγοντες στη φροντίδα | el |
| dc.subject | προσωπική σχέση με φροντιζόμενο | el |
| dc.subject | επιβάρυνση φροντιστών | el |
| dc.subject | εξουθένωση φροντιστών | el |
| dc.title | Φροντίστρια ανίατα πασχόντων στην Αγγλία: Οι πέντε μήνες που άλλαξαν τη ζωή μου | el |
| dc.title | My experience as carer of people with incurable diseases in England. The five months that have changed my life | en |
| dc.type | conferenceItem | - |
| heal.type | conferenceItem | - |
| heal.type.en | Conference presentation | en |
| heal.type.el | Δημοσίευση σε συνέδριο | el |
| heal.classification | Φροντιστές--Προσωπικές αφηγήσεις | - |
| heal.dateAvailable | 2023-10-31T08:35:22Z | - |
| heal.language | el | - |
| heal.access | free | - |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων | el |
| heal.publicationDate | 2017-04-29 | - |
| heal.bibliographicCitation | Νατσούδη Ε. «Φροντίστρια ανίατα πασχόντων στην Αγγλία: Οι πέντε μήνες που άλλαξαν τη ζωή μου». Στο: «Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε; (ΠΠΠ). Πρακτικά 1ου Διεπιστημονικού Συμποσίου, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 28-30 Απριλίου 2017. ISBN 978-960-233-288-7». Εκδόσεις Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, αποθετήριο Ολυμπιάς. Δεκέμβριος 2023. Άρθρο Σ21: σς 10. https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33249 & http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.13004 | el |
| heal.abstract | Ολοκληρώνοντας τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στην ψυχική υγεία και με την μικρή επαγγελματική μου εμπειρία στον χώρο της υγείας ως νοσηλεύτρια, έθεσα ένα στόχο πρόκληση στον εαυτό μου: Θεώρησα ότι η καλύτερη επαγγελματική αλλά και ανθρωποκεντρική εμπειρία που μπορεί να βιώσει κανείς είναι να προσφέρει την επαγγελματική του φροντίδα σε ασθενείς σε εξωνοσοκομειακό περιβάλλον. Αποφάσισα να εργαστώ σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, στο σύστημα υγείας στην Αγγλία, σε μια Εταιρία φροντίδας στο σπίτι. Πίστευα ότι θα κατάφερνα να υλοποιήσω σημαντικούς στόχους στον επαγγελματικό μου τομέα, καθώς και να συνεχίσω τις σπουδές μου στο αντικείμενο αυτό. Ξεκίνησα να φροντίζω άτομα στον προσωπικό τους χώρο και να συνεργάζομαι με τον επόπτη και την κλινική ομάδα του κάθε πελάτη. Συνάντησα και φρόντισα πέντε διαφορετικούς ανθρώπους, δύο με μυϊκή δυστροφία εκ γενετής, μία διαβητική με εγκεφαλικό, μία σκλήρυνση κατά πλάκας, έναν τετραπληγικό. Κάλυπτα την άδεια του προσωπικού τους φροντιστή. Έμπαινα σε μια βαθιά διαφορετική εθνική νοοτροπία και έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη με ανθρώπους που δεν γνώριζα, με τα προβλήματά τους, καθώς και με συναδέλφους από διαφορετικές εθνικότητες και πεποιθήσεις. Βίωσα τις πιο συγκρουσιακές πτυχές της φροντίδας μέσω των δύσκολων συνεργασιών που είχα λόγω των απαιτήσεων των ασθενών, οι οποίοι είχαν αυστηρά και υποκειμενικά κριτήρια τα οποία σχετιζόταν με την ιδιορρυθμία που τους δημιουργούσε η ασθένεια και η ψυχολογική τους κατάσταση καθώς και η πολιτισμική ετερότητα που μας χώριζε. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την καθημερινή μου αναπροσαρμογή της φροντιστικής μου προσέγγισης, αλλαγή στον τρόπο σκέψης και πράξης στα ζητήματα του πόνου και της φροντίδας, αναστοχασμό πάνω σε ζητήματα ποιότητας ζωής. Αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες: προσαρμογή στην καινούργια νοοτροπία, προσαρμογή στον υποκειμενικό πόνο αλλά και στην αντίληψη τού κάθε ασθενούς που βιώνει την φροντίδα του από κάποιον που δεν είναι της εθνικότητάς του. Από την εμπειρία αυτή οδηγήθηκα σε κάποιες βιωματικές γνώσεις που θα με συνοδεύουν στην υπόλοιπη ζωή μου. Ενισχύθηκε μέσα μου η πεποίθηση ότι, όντας ανίκανοι να προστατευτούμε από την διαδικασία της φθοράς της ζωής, δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε το γεγονός ότι η ζωή δεν είναι υποχρέωση που πρέπει να την ζήσουμε. Κάποιος θα μπορούσε να νιώθει περισσότερο έτοιμος να πεθάνει όταν χάνει την ουσιαστική επαφή με τον εαυτό του, τον ειλικρινή διάλογο με τα συναισθήματα του, την αξιοπρέπεια του. Όταν επίσης χάνει τον σεβασμό και την εκτίμηση προς τον εαυτό του και τους ανθρώπους γύρω του, ειδικά εκείνων που εμπλέκονται στην ίδια του την φροντίδα. Άντεξα μόνο πέντε μήνες. Γύρισα στην πατρίδα μου. Βρήκα δουλειά ως σχολική νοσηλεύτρια. Ήμουν τυχερή. Είμαι χαρούμενη. Συνοπτικά: η διαδικασία φροντίδας των βαριά πασχόντων είναι επίπονη διαδικασία που οδηγεί σε συγκρούσεις και δυσκολίες συνεργασίας, ειδικά σε ένα διαφορετικό πλαίσιο κουλτούρας που επιβαρύνει την όλη προσπάθεια. Ο μεγαλύτερος ασυνείδητος φόβος μου που αναγνώρισα δεν είναι ο φόβος του θανάτου αλλά το χάσιμο της αξιοπρέπειας. Όταν χάνεται η αξιοπρέπεια, βάζεις σε απλή συντήρηση την ανθρώπινη ζωή· και το αντίστροφο, η απλή συντήρησή μας στην ζωή δεν μας κάνει αξιοπρεπείς ανθρώπους με ουσιαστική ποιότητα ζωής. Ο φόβος του θανάτου έτσι χάθηκε μέσα μου. Όσα μου έμαθαν πέντε μήνες δεν μου τα έμαθαν πέντε χρόνια σπουδών, εργασίας και διδασκαλίας. Ναι, ο άνθρωπος πρέπει να φεύγει. | el |
| heal.abstract | Completing my postgraduate studies in mental health field I set a goal to myself to offer my professional care to patients in their individual places. So, I decided to work in a different frame in the health system of England, in a care home company. I took care of five different persons in their personal places in corporation with the supervisor and the clinical team of each customer. In this way I got into a deeply different from my national culture way of thinking and I had to come up with people who I didn’t know and with their problems and of course with colleagues of different nationalities and beliefs in the field of caring. I experienced the most conflictive aspects of caring through the difficult partnership that I had due to patients’ requirements, who had strict and subjective criteria related to the peculiarity that the rise due to the disease as well as the cultural diversity that separate us. This lead me in my daily adjustment of my caring approach, a chance in thinking and action on issues of pain and care, reflections on quality-of-life issues. I faced many difficulties: adapting to a new culture; to subjective pain; and to the perception of each patient's care experience by caregivers of different nationalities. One could feel more ready to die when it loses his substantial contact with himself, his sincere dialogue with his feelings and his dignity. Briefly: Taking care person with serious problems is a painful process that leads to conflicts and cooperation’s difficulties, especially when the different cultures burden this effort. When somebody loses his dignity, you put in simple maintenance the human life and vice versa our simple maintenance in life it does not make us a decent people with meaningful quality of life. | en |
| heal.fullTextAvailability | false | - |
| heal.conferenceName | 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.conferenceItemType | full paper | - |
| Appears in Collections: | 2η Ημέρα (1ο ΠΠΠ - 29/4/2017) | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| ORISTIKO-2S21-NATSUDI-5mines-pu-alaksan-ti-zoi-mu-PRAKTIKA-30mai2023-be.pdf | 520.7 kB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
