Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33245Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Κουλιεράκης, Γιώργος | el |
| dc.contributor.author | Koulierakis, George | en |
| dc.contributor.author | Κοσιφίδης, Ιορδάνης | el |
| dc.contributor.author | Kosifidis, Iordanis | en |
| dc.date.accessioned | 2023-10-31T08:07:29Z | - |
| dc.date.available | 2023-10-31T08:07:29Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33245 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.13000 | - |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States | * |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/us/ | * |
| dc.subject | επαγγελματίας υγείας | el |
| dc.subject | εκπαίδευση θανάτου | el |
| dc.subject | στάση απέναντι στο θάνατο | el |
| dc.subject | αιτιολογημένος θάνατος | el |
| dc.subject | διαφορετικός θάνατος | el |
| dc.title | Πότε Πρέπει να Πεθαίνουμε; Μια πρόκληση για την εκπαίδευση των επαγγελματιών υγείας | el |
| dc.title | When should we die: A challenge for health professionals’ education | en |
| dc.type | conferenceItem | - |
| heal.type | conferenceItem | - |
| heal.type.en | Conference presentation | en |
| heal.type.el | Δημοσίευση σε συνέδριο | el |
| heal.dateAvailable | 2023-10-31T08:08:29Z | - |
| heal.language | el | - |
| heal.access | free | - |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων | el |
| heal.publicationDate | 2017-04-29 | - |
| heal.bibliographicCitation | Κουλιεράκης Γ, Κοσιφίδης Ι. «Πότε Πρέπει να Πεθαίνουμε; Μια πρόκληση για την εκπαίδευση των επαγγελματιών υγείας». Στο: «Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε; (ΠΠΠ). Πρακτικά 1ου Διεπιστημονικού Συμποσίου, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 28-30 Απριλίου 2017. ISBN 978-960-233-288-7». Εκδόσεις Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, αποθετήριο Ολυμπιάς. Δεκέμβριος 2023. Άρθρο Σ25: σς 10. https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33245 & http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.13000 | el |
| heal.abstract | ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η άμεση (ο/η ασθενής) ή έμμεση (οι οικείοι) επαφή των επαγγελματιών υγείας (ιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί κ.ά.) με την προοπτική και την πραγματικότητα του θανάτου δημιουργεί την ανάγκη διαχείρισής της και αυτή, με τη σειρά της, προϋποθέτει την από πριν «ετοιμότητα», μέσω – κυρίως - της τυπικής εκπαίδευσης. Το περιεχόμενο της εκπαίδευσης γύρω από το θάνατο δεν συνίσταται μόνο στη γνώση – κατανόηση - για αυτονόητα θέματα (διαχείριση χρόνιας/απειλητικής για τη ζωή νόσου, άγχος θανάτου, ευθανασία κ.λπ.), αλλά πρέπει να αφορά κατά κύριο λόγο την σε βάθος ευαισθητοποίηση και συνειδητοποίηση των «δικών μας» στάσεων απέναντι στον θάνατο. Στις Η.Π.Α., ήδη από το 1960, ξεκίνησε μια κίνηση για το θάνατο και το «θνήσκειν», κεντρική ιδέα της οποίας ήταν ότι όλοι χρειάζονται εκπαίδευση γύρω από το θάνατο. Ως αποτέλεσμα, πολλά πανεπιστήμια – ιδιαίτερα τα ιατρικά και νοσηλευτικά τμήματα – έχουν ενσωματώσει μαθήματα σχετικά με θέματα θανάτου στα προγράμματά τους. Στην Ελλάδα, υπάρχει κάποια καταγραφή της αντίστοιχης εκπαίδευσης. ΥΛΙΚΟ & ΜΕΘΟΔΟΣ: Πραγματοποιήθηκε διεύρυνση του περιεχομένου των προγραμμάτων σπουδών των ιατρικών και νοσηλευτικών τμημάτων, αλλά και των τμημάτων ψυχολογίας και κοινωνικής εργασίας των πανεπιστημίων και ΤΕΙ και αναζήτηση σε αυτά μαθημάτων που σχετίζονταν με θέματα «θανάτου». Επίσης, στους μεταπτυχιακούς φοιτητές και τα μέλη ΔΕΠ της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας (Ν=134) στάλθηκε προς συμπλήρωση ηλεκτρονικό ανώνυμο ερωτηματολόγιο καταγραφής της εκπαίδευσής τους σε θέματα θανάτου. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Από την αναζήτηση στους Οδηγούς σπουδών, βρέθηκε ότι μαθήματα που αφορούσαν το θάνατο γίνονταν περισσότερο στα τμήματα ψυχολογίας και νοσηλευτικής. 78% των συμμετεχόντων δήλωσαν ότι στη Σχολή φοίτησής τους, δεν είχαν λάβει κάποια συγκεκριμένη εκπαίδευση γύρω από το θάνατο, ενώ 31 (23%) είχαν συμμετάσχει σε άλλη σχετική εκπαίδευση, εκτός της τυπικής, στη Σχολή τους. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Σήμερα, το σύστημα υγείας και οι επαγγελματίες που εργάζονται σε αυτό, καλούνται να διαχειριστούν τον «αιτιολογημένο» θάνατο (του ασθενή), τον «διαφορετικό» θάνατο (μετανάστες / πρόσφυγες), τον «πολλαπλό» θάνατο (π.χ. μαζικά ατυχήματα) ή τον «εθελούσιο» θάνατο (π.χ. αυτοκτονία). Ταυτόχρονα, οι ίδιοι οι επαγγελματίες καλούνται σε μια περίοδο (οικονομικής κ.ά.) κρίσης να διαχειριστούν ατομικές και συλλογικές - πραγματικές ή συμβολικές - απώλειες. Για τους λόγους αυτούς η εκπαίδευση γύρω από το τον θάνατο – τουλάχιστον στο τυπικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να συνιστά μια αναγκαία πρόκληση. | el |
| heal.abstract | INTRODUCTION: The direct (patient) or indirect (relatives) contact of health professionals (doctors, nurses, psychologists, social workers, etc.) with the prospect and the reality of death creates the need for managing this situation, which in turn, implies advanced "preparedness" mostly through formal education. The content of death education consists not only of knowledge - understanding - for obvious issues (management of chronic / life-threatening disease, death anxiety, euthanasia, etc.), but should primarily be related to a deep awareness of "our own" attitudes towards death. In the USA, since 1960, a movement for the death and dying has been created; its central idea was that everyone needs death education. As a result, many universities - particularly medical and nursing departments - have incorporated courses about death issues in their programs. In Greece, there is no record of the relevant training. MATERIAL & METHODS: A relatively extended content search within the curricula of medical, nursing, psychology and social work departments of universities and Technical Educational Institutions was performed, based on death-related keywords. Additionally, postgraduate students and faculty members of the National School of Public Health (N=134) were invited to anonymously complete an electronic questionnaire, recording their formal and informal death education. RESULTS: Searching of Study Guides revealed that the limited death-related courses were offered mostly on psychology and nursing departments. 78% of respondents indicated that during their postgraduate studies had not received any specific training on death, while 31 (23%) had participated in other relevant informal training. CONCLUSION: Today, health system and professionals working within it, have to manage the 'reasoned' death (of the patient), the 'different' death (migrants / refugees), the "multiple" death (massive accidents) or the "voluntary" death (e.g. suicide). At the same time, health professionals, in a period of financial and other crises, have to deal with personal and collective - real or symbolic - losses. That’s why death related education and training grounds - at least in a formal level may constitute a necessary challenge. | en |
| heal.fullTextAvailability | false | - |
| heal.conferenceName | 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.conferenceItemType | full paper | - |
| Appears in Collections: | 2η Ημέρα (1ο ΠΠΠ - 29/4/2017) | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| ORISTIKO-2S25-KULIERAKIS-PPP-ekpedefsi-PRAKTIKA-30mai2023-be.pdf | 633.54 kB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
