Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33238Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Σιδερής, Δημήτρης | el |
| dc.contributor.author | Sideris, Dimitris | en |
| dc.date.accessioned | 2023-10-31T07:40:22Z | - |
| dc.date.available | 2023-10-31T07:40:22Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33238 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12993 | - |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States | * |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/us/ | * |
| dc.subject | αισθητό Εγώ | el |
| dc.subject | νοητό Εγώ | el |
| dc.subject | κοινωνικό Εγώ | el |
| dc.subject | γέννηση του Εγώ | el |
| dc.subject | θάνατος του Εγώ | el |
| dc.subject | αθανασία του Εγώ | el |
| dc.title | Τα Εγώ μας: Γέννηση, Θάνατος, Αθανασία | el |
| dc.title | Our Egos: Their Birth, Death, and Immortality | en |
| dc.type | conferenceItem | - |
| heal.type | conferenceItem | - |
| heal.type.en | Conference presentation | en |
| heal.type.el | Δημοσίευση σε συνέδριο | el |
| heal.dateAvailable | 2023-10-31T07:41:22Z | - |
| heal.language | el | - |
| heal.access | free | - |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων | el |
| heal.publicationDate | 2017-04-29 | - |
| heal.bibliographicCitation | Σιδερής Δ. «Τα Εγώ μας: γέννηση, θάνατος, αθανασία». Στο: «Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε; (ΠΠΠ). Πρακτικά 1ου Διεπιστημονικού Συμποσίου, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 28-30 Απριλίου 2017. ISBN 978-960-233-288-7». Εκδόσεις Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, αποθετήριο Ολυμπιάς. Δεκέμβριος 2023. Άρθρο Σ34: σς 9. https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33238 & http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12993 | el |
| heal.abstract | Σκοπός της σημερινής ομιλίας μου είναι να εξηγήσω το τρισυπόστατο της ύπαρξής μας, καθώς και τη γέννηση, το θάνατο και την αθανασία καθεμιάς. Υπάρχω σημαίνει ότι διαφέρω από ό,τι εγώ δεν είμαι. Κάθε ύπαρξη είναι από το νόμο της εντροπίας καταδικασμένη να πάψει να υφίσταται: Αφανίζεται η δομή της (θάνατος) και το περιεχόμενό της αφομοιώνεται με το περιβάλλον της. Μπορούμε να φαντασθούμε πώς τυχαία δημιουργήθηκαν στο τυχαίο Σύμπαν κάποια μορφώματα. Στο εσωτερικό τους υπάρχει κάποια τάξη, απέξω αταξία και το σύνορό τους μεταξύ τάξης και αταξίας ενεργεί προστατευτικά καθυστερώντας τον αφανισμό τους. Οι καταλύτες ευνοούν τη δημιουργία οντοτήτων χωρίς να μετέχουν στο τελικό αποτέλεσμα. Κάποια από τα μορφώματα ενδέχεται να έχουν καταλυτικές ιδιότητες. Η παρουσία τους ευνοεί τη δημιουργία άλλων οντοτήτων, κάποτε και οντοτήτων που είναι ίδιες με αυτές (με τον εαυτό τους). Έχει γίνει ένα μεγάλο βήμα που επιτρέπει την αναπαραγωγή της οντότητας που είναι η κύρια ιδιότητα της ζωής. Οι μονοκύτταροι οργανισμοί μεγαλώνουν, ο όγκος τους ανάλογα με τον κύβο της ακτίνας τους, η επιφάνεια λιγότερο, ανάλογα με το τετράγωνο της ακτίνας τους. Όταν η επιφάνειά τους δεν αρκεί για τις ανάγκες του όγκου τους, διαιρούνται σε δύο ίδιους θυγατρικούς οργανισμούς χωρίς να αφήσουν πτώμα. Ο πολλαπλασιασμός τους συμπίπτει με το θάνατό τους, και με κάποιου είδους «δυναμική» αθανασία. Όσο ζει το κύτταρο, αποκτά κάποιες ικανότητες που το προσαρμόζουν στο περιβάλλον του. Με τη διαίρεσή του, οι επίκτητες αυτές ικανότητες εξαφανίζονται, αλλά όχι τελείως. Ένα μικρόβιο που απέκτησε αντοχή στα αντιβιοτικά μεταβιβάζει στους απογόνους του τη νέα ικανότητά του. Σωματικά αρχίζομε να υπάρχουμε, γεννιόμαστε, με την ένωση ενός πατρικού σπερματοζωαρίου με ένα μητρικό ωάριο. Δημιουργείται ένα νέο ον, ανεξάρτητο από τη μητέρα, που του παρέχει μόνον ενέργεια και προστασία. Είναι αισθητό από όλους, εκτός από το ίδιο. Η επιφάνειά του διαθέτει αισθητήρες που δέχονται από μέσα και απέξω του ακριβώς ίδια ερεθίσματα, επομένως αδυνατεί να αντιληφθεί την ύπαρξή του. Με τον τοκετό γεννιέται το νοητό Εγώ που αντιλαμβάνεται τη διαφορά ανάμεσα στον σταθερό εαυτό του και στο περιβάλλον του που το κατακλύζει με σωρεία απρόβλεπτων μεταβαλλόμενων ερεθισμάτων. Με μια κοινωνική τελετή, το νέο άτομο εισάγεται στην κοινωνία του και γεννιέται το κοινωνικό Εγώ. Υπάρχουν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στις τρεις υποστάσεις του Εγώ: σωματική, νοητή, κοινωνική. Κάποτε το νέο ον μοιραία θα πεθάνει τη στιγμή που θα πάψει η αυτορρύθμισή του και θα αρχίσει να εξομοιώνεται με το περιβάλλον του: Θάνατος του αισθητού Εγώ. Προηγουμένως όμως κάποια γεννητικά κύτταρά του, μπορεί να έχουν δημιουργήσει νέα άτομα, τα τέκνα του, που αποτελούν την αθανασία του αισθητού Εγώ. Λίγα λεπτά συνήθως πριν από το θάνατο του αισθητού Εγώ, έχει πάψει ο εγκέφαλος να αντιλαμβάνεται τη διέγερση των αισθήσεών του, και επομένως τη διαφορά του από το περιβάλλον του: Θάνατος του νοητού Εγώ. Οι μορφές του έργου που δημιούργησε το άτομο όσο ζούσε μένουν. Είναι το αθάνατο απομεινάρι του νοητού Εγώ. Το κοινωνικό περιβάλλον του ατόμου έχει συμβάλλει στη διαμόρφωσή του κι αυτό αντίστοιχα έχει επηρεάσει το περιβάλλον του. Τελικά ο ανθρώπινος περίγυρος, αποτελεί ένα είδος κοινωνικού εκμαγείου του θανόντος, ο οποίος συνεχίζει να ζει, αθάνατος, στη μνήμη της κοινωνίας. | el |
| heal.abstract | The aim of this lecture is to explain the triune of our existence, as well as the birth, death and immortality of each. Existing of an entity means differing from what it is not. Every existence is doomed to cease existing. Death means that either the content of the entity vanishes or it is assimilated with its environment. We may imagine that an entity was formed accidentally in the randomness of the Universe. Some order exists within it, while there is disorder or randomness outside. Its boundary lying between order and randomness offers some protection delaying its extermination. A catalyst enhances the creation of entities without participating in the final product. Its presence enhances the creation of other entities, finally of entities similar to the catalyst itself. A great step has taken place that permits reproduction of the entity and this is the main feature of life. The unicellular organisms grow up, their volume in proportion to the cube of their radius and their surface in proportion to the square of the radius. When the surface becomes inadequate for the needs of their mass, they divide into two organisms without leaving a corps behind. Their multiplication coincides with their death and with “dynamic” immortality. As long as the cell is living acquires capabilities that adjust it to its environment. With its division these capacities vanish, but not completely. A bacterium may acquire resistance towards antibiotics and may transmit it to other bacteria. Physically, we start existing when a paternal sperm unites with a maternal ovum. A new entity is born which is independent of its mother who provides it with safety and energy. This entity may be sensed by everybody, except itself. Its cover has sensors that are stimulated by stimuli from inside and outside that are identical, so that it cannot perceive its existence. On delivery the mental Ego is born, that conceives its difference between its constant self and its continuously changing environment. With a social procedure the newborn is then entered in the society and the social Ego is born. There are important differences among the three hypostases of Ego, the physical, the mental and the social. Sometime, the new being will inexorably die when its autoregulation stops, and it starts being assimilated by its environment: Death of the sensed Ego. Some of its germ cells, however, may have created new beings, its children, that constitute the immortality of the sensed Ego. A few minutes usually before the death of the sensed Ego, the brain stops perceiving the stimulation of its senses, hence, the difference from its environment: Death of the mental Ego. The forms, however, of the work created by the person during its life remain. They are the remnants of the mental Ego. The social environment of the individual has affected its formation while it has reciprocally affected its environment. Finally, the human environment of the individual is some kind of a social cast of the dead person, who goes on living in the memory of the society. | en |
| heal.fullTextAvailability | false | - |
| heal.conferenceName | 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.conferenceItemType | full paper | - |
| Appears in Collections: | 2η Ημέρα (1ο ΠΠΠ - 29/4/2017) | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| ORISTIKO-2S34-SIDERIS-Eyo-mas-Yenisi-canatos-acanasia-PRAKTIKA-29mai2023-be.pdf | 498.31 kB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
