Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33231Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Καρδαμάκης, Δημήτριος Μιχ. | el |
| dc.contributor.author | Kardamakis, Dimitrios M. | en |
| dc.date.accessioned | 2023-10-31T07:33:55Z | - |
| dc.date.available | 2023-10-31T07:33:55Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33231 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12986 | - |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States | * |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/us/ | * |
| dc.subject | ευθανασία στο Βυζάντιο | el |
| dc.subject | Ιπποκράτης Όρκος | el |
| dc.subject | Ιπποκράτης Περί Τέχνης | el |
| dc.subject | εγκατάλειψη ανίατα πάσχοντος | el |
| dc.subject | Ευχή εις Ψυχορραγούντα | el |
| dc.subject | Ιουστινιάνειος Κώδικας | el |
| dc.subject | Ποινικός Κώδικας | el |
| dc.title | Ευθανασία και Βυζάντιο | el |
| dc.title | Euthanasia in Byzantium | en |
| dc.type | conferenceItem | - |
| heal.type | conferenceItem | el |
| heal.type.en | Conference presentation | en |
| heal.type.el | Δημοσίευση σε συνέδριο | el |
| heal.dateAvailable | 2023-10-31T07:34:55Z | - |
| heal.access | free | el |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων | el |
| heal.publicationDate | 2017-04-30 | - |
| heal.bibliographicCitation | Καρδαμάκης Δ. «Ευθανασία και Βυζάντιο». Στο: «Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε; (ΠΠΠ). Πρακτικά 1ου Διεπιστημονικού Συμποσίου, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 28-30 Απριλίου 2017. ISBN 978-960-233-288-7». Εκδόσεις Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, αποθετήριο Ολυμπιάς. Δεκέμβριος 2023. Άρθρο Κ31: σς 14. https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/han dle/123456789/33231 & http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12986 | el |
| heal.abstract | Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η καταγραφή των απόψεων των Βυζαντινών στο θέμα της “Ευθανασίας”, στηριζόμενοι σε διαθέσιμες στο συγγραφέα βιβλιογραφικές πηγές, από τη μελέτη των οποίων προκύπτει ότι οι κύριοι λόγοι που η ευθανασία έτυχε μιας συγκεκριμένης αποδοχής στο Βυζάντιο είναι: (α) Το θεολογικό υπόβαθρο της βυζαντινής κοινωνίας, στο οποίο κυριαρχεί η ευαγγελική και πατερική άποψη ότι ο άνθρωπος είναι όν «κατ’ εικόνα» και «καθ’ ομοίωσιν», και ο ίδιος ο Χριστός, μαζί με το «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν», τόνισε και την ανάγκη φροντίδας των νοσούντων με επισκέψεις και προσευχή. Οι Αλεξανδρινοί θεολόγοι του 3ου αιώνα και οι Έλληνες Πατέρες του 4ου αιώνα, με το να αποδεχθούν την κλασική ιατρική σαν απόδειξη της φιλανθρωπίας του Θεού και της αγαθότητας των έργων Του, ώθησαν την Εκκλησία και την Πολιτεία να ιδρύσουν Νοσοκομεία όπου οι κληρικοί συμμετείχαν στη λειτουργία τους. (β) Η ιατρική στο Βυζάντιο στηριζόταν στο έργο του Ιπποκράτη και του Γαληνού και η άσκησή της ήταν έργο κοσμικών, λαϊκών, ιατρών. Σπουδαίοι ιατροί στους Βυζαντινούς χρόνους, όπως οι Ορειβάσιος, Αέτιος Αμιδηνός, και Παύλος Αιγινίτης, στα έργα τους τονίζουν την Ιπποκράτειο Ιατρική, ακολουθώντας αφενός το «Και να μου το ζητήσουν, φάρμακο θανατηφόρο σε κανέναν δεν θα δώσω, κι ούτε θα βγει από μένα μια τέτοια συμβουλή» τού Όρκου και αφετέρου το «Και να μην επεμβαίνουμε στις περιπτώσεις που οι άρρωστοι έχουν πια τελείως νικηθεί από την αρρώστια τους, με πλήρη συνείδηση πως η Ιατρική δεν έχει τη δύναμη να κάνει το παν» τού Περί Τέχνης. (γ) Ο τρίτος και ίσως ο πιο ισχυρός λόγος ήταν οι κανόνες δεοντολογίας που είχαν θεσπισθεί νομικά και που επέβαλαν συγκεκριμένη συμπεριφορά στις σχέσεις του ιατρού με τον ασθενή. Στον «Ιουστινιάνειο Κώδικα», στον «Πανδέκτη» και στα «Βασιλικά», υπάρχει πληθώρα διατάξεων που καθόριζαν σαφώς και αυστηρώς την ποινική ευθύνη των ιατρών όταν επιτελούσαν πράξεις εξ απειρίας, αμελείας, δόλου, βίας ή συνεργίας, με εξαίρεση ανίατα νοσήματα ή τραυματισμό στρατιώτη κατά τη μάχη. Και, τέλος, (δ) η από την εποχή της Πρωτοχριστανικής Εκκλησίας Ευχή εις Ψυχορραγούντα, με την οποία διευκολύνεται να πεθάνει ο εγκαταλειμμένος άρρωστος που "δεν του βγαίνει η ψυχή". Αυτός ο συνδυασμός ιπποκράτειας ιατρικής και αρχών χριστιανικής ηθικής χαρακτηρίζει την ασκούμενη ιατρική στο Βυζάντιο που επιβάλλει στους γιατρούς να θεραπεύουν και να μη συντομεύουν τη ζωή των ασθενών που δεν βρίσκονται σε τελικό στάδιο και επιτρέπει την αποχή των γιατρών από περαιτέρω ιατρική βοήθεια σε οριστικά νικημένους από τη νόσο αρρώστους, αλλά δεν εμποδίζει επ’ ουδενί την ανθρώπινη υποστήριξη και συμπαράσταση προς τον ανιάτως πάσχοντα. | el |
| heal.abstract | The purpose of this paper is to record the views of the Byzantines on euthanasia (good death), relying on bibliographical sources available to us, from the study of which it emerges that the main reasons that euthanasia received a certain acceptance in Byzantium are: (a) The theological background of Byzantine society, dominated by the evangelical and patristic view that man is "in the image" and "in the likeness", and Christ himself, along with "love your neighbor as yourself", He also emphasized the need to care for the sick with visits and prayer. The Alexandrian theologians of the 3rd century and the Greek Fathers of the 4th century, by accepting classical medicine as evidence of God's charity and the goodness of His works, encouraged the Church and the State to establish hospitals where the clergy participated in their operation. (b) Medicine in Byzantium was based on the work of Hippocrates and Galen and its practice was the work of secular, not clergy, doctors. Great physicians in Byzantine times, such as Orivasios, Aetios Amidinos, and Pavlos Aeginitis, in their works emphasize Hippocratic Medicine, following on the one hand “Neither will I administer a poison to anybody when asked to do so, nor will I suggest such a course” of the Oath and on the other hand “And not to intervene in cases where the sick have already been completely defeated by their illness, fully aware that Medicine does not have the power to do everything” of the Περί Τέχνης (The Art or The Science of Medicine). (c) The third and perhaps the most powerful reason was the moral rules that were legally established and that imposed certain behavior in the relations of the doctor with the patient. In the "Justinian Code", the "Pandektis" and the "Vasilica", there are numerous provisions that clearly and strictly defined the criminal liability of doctors when they performed acts due to inexperience, negligence, malice, violence, or cooperation, except for incurable diseases (abandonment) or wounding a soldier in battle (heroic death for faith and country, good death, euthanasia). And, finally, (d) from the era of the Ancient Church, the Prayer on Deathbed, the Wish for the terminally ill, which facilitates the death of the abandoned sick person whose "soul does not come out". This combination of Hippocratic medicine and principles of Christian morality characterizes the practice of medicine in Byzantium which mandates doctors to cure and never shorten the life of patients who are not terminally ill while allows them to refrain from further medical assistance to the terminally ill, but in no way prevents human support and sympathy for the sufferer. | en |
| heal.fullTextAvailability | false | - |
| heal.conferenceName | 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.conferenceItemType | full paper | el |
| Appears in Collections: | 3η Ημέρα (1ο ΠΠΠ - 30/4/2017) | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| ORISTIKO-3K31-KARDAMAKIS-Vizantio-PRAKTIKA-19mai2023-be.pdf | 1.08 MB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
