Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33229Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Γάτος, Κωνσταντίνος | el |
| dc.contributor.author | Gatos, Konstantinos | en |
| dc.contributor.author | Τσολάκη, Μάγδα | el |
| dc.contributor.author | Tsolaki, Magda | en |
| dc.date.accessioned | 2023-10-30T12:21:56Z | - |
| dc.date.available | 2023-10-30T12:21:56Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33229 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12984 | - |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States | * |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/us/ | * |
| dc.subject | άνοια | el |
| dc.subject | βιολογικός θάνατος | el |
| dc.subject | ψυχικός θάνατος | el |
| dc.subject | ασθενής τελικού σταδίου | el |
| dc.subject | συγγενείς ανοϊκού ασθενή | el |
| dc.title | Ο θάνατος του ασθενή στο τελικό στάδιο της άνοιας | el |
| dc.title | The death of the patient in the final stage of dementia | en |
| dc.type | conferenceItem | - |
| heal.type | conferenceItem | - |
| heal.type.en | Conference presentation | en |
| heal.type.el | Δημοσίευση σε συνέδριο | el |
| heal.dateAvailable | 2023-10-30T12:22:56Z | - |
| heal.language | el | - |
| heal.access | free | - |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων | el |
| heal.publicationDate | 2017-04-29 | - |
| heal.bibliographicCitation | Γάτος K, Τσολάκη Μ. «Ο θάνατος του ασθενή στο τελικό στάδιο της άνοιας». Στο: «Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε; (ΠΠΠ). Πρακτικά 1ου Διεπιστημονικού Συμποσίου, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 28-30 Απριλίου 2017. ISBN 978-960-233-288-7». Εκδόσεις Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, αποθετήριο Ολυμπιάς. Δεκέμβριος 2023. Άρθρο Σ41: σς 9. https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33229 & http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12984 | el |
| heal.abstract | Το ταξίδι του μεσήλικα από την ωριμότητα προς το γήρας και από εκεί στον αναπόφευκτο θάνατο δεν είναι για όλους το ίδιο. Για άλλους ομαλό, ευχάριστο, μακρύ, μέσα στην οικογένεια, προετοιμάζοντάς τον έτσι δίχως φόβο για τον άλλο κόσμο (βιολογικός θάνατος). Για άλλους σύντομο, στενάχωρο, γεμάτο προβλήματα γι’ αυτόν και την οικογένεια. Στη δεύτερη κατηγορία οι ασθενείς με άνοια: όλοι βάλλουν εναντίον της, θεωρώντας την ανίατη που μόνο προβλήματα δημιουργεί· την παρομοιάζουν με λέπρα, που δεν είχε θεραπεία, και, λόγω της παρακμής της ελληνικής οικογένειας, το μυαλό των συγγενών πάει στα βάσανα που θα περάσουν και πού θα βρουν μετά 2-3 χρόνια την καλή αλλοδαπή για να τον φροντίζει, γεγονός που ο ασθενής το νιώθει, το αισθάνεται, γιατί ποτέ δεν χάνει το σημείο επαφής με τους οικείους του και την πραγματικότητα και φτάνει (η οικογένεια) σε ένα σημείο μείωσης της φροντίδας προς αυτόν και εγκατάλειψης και τελικώς στον αποχωρισμό από την οικογένεια και την ένταξή του σε ένα ίδρυμα. Εδώ έχουμε το δεύτερο ψυχικό θάνατο, μετά τον πρώτο που συμβαίνει στο άκουσμα ότι πάσχει από αυτή τη νόσο και αναρωτιέται «Και άλλοι ασθενείς πάσχουν από χρόνια πάθηση και δεν έχουν την τύχη τη δική μου· οι συγγενείς τους είναι περισσότερο κοντά, να μην του λείψει τίποτα. Σε τι έφταιξα, τι έκανα και ακόμα και οι ιερείς αρνούνται να μου δώσουν τη Θεία Κοινωνία που τόσο πολύ περιμένω και λαχταρώ; με γαληνεύει γιατί είναι το τελευταίο που μου απέμεινε σε αυτό τον κόσμο». Είναι αλήθεια στα τόσα χρόνια που διαρκεί η νόσος, ο ασθενής ασκεί βία στην οικογένεια, γιατί δεν μπορούν να εκτελέσουν τις επιθυμίες του και η οικογένεια με τη σειρά της μη ανταποκρινόμενη στις επιθυμίες, που πολλές φορές είναι υπερβολικές και ανεφάρμοστες, ασκεί βία στον ασθενή με το να μη τις εφαρμόζει, εκφράζει οργή και αγανάκτηση, με αποτέλεσμα να έχουμε ένα είδος κακοποίησης, μία μορφή στέρησης δικαιωμάτων του ασθενούς, και, τελικώς, ένα νέο ψυχικό θάνατο. Εάν ζήσει για πολλά χρόνια, φτάνει στο σημείο ο θάνατός του να θεωρείται λύτρωση, ανακούφιση για την οικογένεια. Την ημέρα του θανάτου συνήθως μόνος φεύγει για τον άλλο κόσμο, από ένα ίδρυμα, και η κηδεία του είναι μια απλή τελετή και οι πάντες δεν αναφέρονται στην προσωπικότητα του νεκρού αλλά απευθύνονται στην οικογένεια για τα βάσανα που πέρασαν και τους λένε ότι τώρα πρέπει να συνέλθουν, να βρουν το δρόμο τους, σαν να λένε ξεχάστε τον τώρα. Δεν θρηνείται ο ασθενής όπως ένας χρόνιος ασθενής από άλλη νόσο που όλοι λένε «τι τον βρήκε τον καημένο» την ημέρα της κηδείας και όλοι έχουν έναν καλό λόγο να πουν γι’ αυτόν. Σε αντίθεση με τον ασθενή με άνοια, που τα συλλυπητήρια πάνε στην οικογένεια για τα δεινά που τους προσέφερε, μετά θάνατον συνήθως ξεχνιέται λες και δεν υπήρξε σε αυτόν τον κόσμο. Όμως, είτε νεκρώνεται ο εγκέφαλος και σταματά η καρδιά, είτε σταματά η καρδιά και νεκρώνεται ο εγκέφαλος, και αυτοί έχουν ψυχή και θέλουμε να πιστεύουμε το ταξίδι τους για τον άλλο κόσμο θα είναι γαλήνιο γιατί σύντομα θα βρεθούν κοντά στον Παντοδύναμο. Για μας που ζούμε μαζί τους, δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι αυτή η συμπεριφορά των συγγενών – εκτός λίγων περιπτώσεων, κυρίως γυναικών που λένε «ας ζούσε λίγο ακόμα, να τον νιώθω ότι αναπνέει» – είναι παθητική ευθανασία λόγω μειωμένης φροντίδας· απάνθρωπη κακοποίηση του ασθενούς· στέρηση των δικαιωμάτων του· εγκληματική πράξη· από το Θεό δοκιμασία, τιμωρία ή κατάρα. Για μας που ζούμε μαζί τους, όπως λέει ο Όσιος Παΐσιος, έχουμε την ευλογία του Παντοδύναμου. | el |
| heal.abstract | The middle-aged journey from maturity to old age and from there to inevitable death is not the same for everyone. For some it is smooth, pleasant, long, within the family, preparing them without fear for the other world (biological death). For others it is short, sad, full of problems for them and the family. In the second category belong the patients with dementia: everyone attacks dementia, considering it incurable, which only creates problems; they liken it to leprosy which had no cure, and, because of the decline of the Greek family, the minds of the relatives go to the sufferings they will go through and where will they find after 2-3 years a good foreigner to take care of their dementia patient, a fact that the patient feels it, because he/she never loses the point of contact with hir relatives and reality; finally, the family arrives at a point of reduction of care towards the patient and their abandonment and finally their separation from the family and inclusion in an institution. Here we have the second mental death, after the first who occurred on hearing that s/he suffers from this disease and was wondering “Other patients also suffer from chronic disease, but they do not have my luck; their relatives come closer, so that the patient does not miss anything. What was my fault, what did I do and even priests refuse to give me the Holy Communion that I so much wait and long for? it calms me down because it is the last thing I have left in this world.” It is true that during the many years that the disease lasts, the patient exerts violence on the family, because they cannot carry out his/her wishes, and the family in turn, not responding to his/her wishes, that often are excessive and impractical, exerts violence on the patient by not applying them, or expressing anger and indignation, as a result of which we have a kind of abuse, a form of deprivation of the patient's rights, and, finally, a new mental death. And, if they will live for many years, it comes to the point that hir death is considered a redemption, a relief for the family. On the day of death, s/he usually leaves for the other world alone, from an institution, and the funeral is a simple ceremony, and everyone does not refer to the personality of the deceased but addresses the family for the suffering they have gone through and tells them that they must now recover, to find their way, as if they say forget it now. The patient is not mourned as a chronic patient from another disease where on the day of the funeral everyone says "what happened to the poor guy”, and everyone has a good thing to say about him/her. In contrast, in dementia patient, condolences go to the family for the suffering the patient caused them, and after death he/she is usually forgotten as if he/she never existed in this world. But either the brain dies and the heart stops, or the heart stops and the brain die, dementia patients also have a soul, and we want to believe that their journey to the other world will be peaceful because they will soon be close to the Almighty. For those of us who live with them, we do not want to believe that this behavior of the relatives – except in a few cases, mainly women who say "let him live a little longer, let me feel him breathing" – is passive euthanasia due to reduced care; inhumane abuse of patient; deprivation of his/her rights; criminal act; test from God, punishment, or curse. For us who live with them, as Saint Paisios says, we have the blessing of the Almighty. | en |
| heal.fullTextAvailability | false | - |
| heal.conferenceName | 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.conferenceItemType | full paper | - |
| Appears in Collections: | 2η Ημέρα (1ο ΠΠΠ - 29/4/2017) | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| ORISTIKO-2S51-Yatos-Tsolaki-Ania-PRAKTIKA-28mai2023-be.pdf | 469.63 kB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
