Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33214Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Σιαμπάνη, Κατερίνα | el |
| dc.contributor.author | Siampani, Katerina | - |
| dc.date.accessioned | 2023-10-30T11:45:15Z | - |
| dc.date.available | 2023-10-30T11:45:15Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33214 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12969 | - |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States | * |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/us/ | * |
| dc.subject | εκπαίδευση στην αποδοχή της απώλειας | el |
| dc.subject | κίβδηλος "ανθρωπισμός" | el |
| dc.subject | ποτέ | el |
| dc.subject | πάντα | el |
| dc.subject | πραγματική ζωή | el |
| dc.title | Ο κίβδηλος "ανθρωπισμός" αρνείται όχι μόνο το θάνατο αλλά και το πένθος: Ας αποχαιρετήσουμε το «ποτέ» και το «πάντα». | el |
| dc.title | Bogus "humanitarianism" denies not only death but also mourning: Let we say farewell to "never" and "always" | en |
| dc.type | conferenceItem | - |
| heal.type | conferenceItem | - |
| heal.type.en | Conference presentation | en |
| heal.type.el | Δημοσίευση σε συνέδριο | el |
| heal.dateAvailable | 2023-10-30T11:46:16Z | - |
| heal.language | el | - |
| heal.access | free | - |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων | el |
| heal.publicationDate | 2017-04-29 | - |
| heal.bibliographicCitation | Σιαμπάνη K. «Ο κίβδηλος "ανθρωπισμός" αρνείται όχι μόνο το θάνατο αλλά και το πένθος: Ας αποχαιρετήσουμε το “ποτέ” και το “πάντα”». Στο: «Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε; (ΠΠΠ). Πρακτικά 1ου Διεπιστημονικού Συμποσίου, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 28-30 Απριλίου 2017. ISBN 978-960-233-288-7». Εκδόσεις Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, αποθετήριο Ολυμπιάς. Δεκέμβριος 2023. Άρθρο Σ72: σς 9. https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33214 & http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12969 | el |
| heal.abstract | «Ποτέ δεν θα χωρίσουμε». «Πάντα θα είμαστε μαζί»… Άραγε πόσοι από εμάς δεν έχουμε δηλώσει με αυτό τον απόλυτο τρόπο σε κάποιον σημαντικό μας άνθρωπο κάτι που δεν ξέρουμε ή μάλλον ξέρουμε ότι δεν μπορούμε απόλυτα να τηρήσουμε; Οι λέξεις που χρησιμοποιούμε κάθε φορά έχουν δύναμη και αποτελούν σημαντικά εργαλεία στην επικοινωνία μας τόσο με τους άλλους, όσο και με τον εαυτό μας. Μερικές μάλιστα λέξεις έχουν μια τέτοια δύναμη που συχνά μπορούν να επηρεάζουν ασυνείδητα τον τρόπο που σκεφτόμαστε και δρούμε, δημιουργώντας τη δυστυχία μας. Δύο τέτοιες λέξεις είναι το «ποτέ» και το «πάντα». Από τη μία πλευρά το «πάντα» που η δύναμη του αποτελεί τη θετική μορφή μιας παγκόσμιας λέξης, και από την άλλη το «ποτέ» που αποτελεί την αρνητική μορφή. Ωστόσο, στην πραγματικότητα που λέγεται ζωή, οι περιπτώσεις που κάτι ή κάποιος ισχύει για «πάντα» είναι ελάχιστες. Αντίστοιχα, στη ζωή ελάχιστα είναι τα πράγματα που δεν θα συμβούν «ποτέ». Στην Ελλάδα, ενώ σαν λαός έχουμε βιώσει τρομαχτικές απώλειες, σφαγές, καταστροφές φυσικές και ανθρώπινες, τα τελευταία χρόνια έχουμε αναπτύξει και καλλιεργήσει μια έντονη τάση για το σίγουρο, το ασφαλές, με αποτέλεσμα να μη δίνουμε χώρο στην αποδοχή της ανατροπής και της απώλειας. Έτσι, όταν μια οικογένεια βρεθεί αντιμέτωπη με τη διάγνωση μια ανίατης ασθένειας σε κάποιο μέλος της, δυσκολεύεται να αποδεχθεί ότι στην πραγματικότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με την ενδεχόμενη απώλεια και εν τέλει με το θάνατο. Οι περισσότεροι άνθρωποι φαίνεται να μεγαλώσαμε σε οικογένειες που τα θέματα της απώλειας και του θανάτου αποτελούν ταμπού. Στόχος της παρούσας εργασίας είναι να αναρωτηθούμε στο πώς εκπαιδεύουμε τους ανθρώπους στην αποδοχή της απώλειας και του θανάτου, ανοίγοντας τη συζήτηση για μια σημαντική αλήθεια για τη ζωή: Η ζωή δεν μπορεί να αλλάξει και οι άνθρωποι δεν μπορούμε να εξελιχθούμε χωρίς τις απώλειες, αλλά και το αντίθετο: Δεν μπορεί να υπάρξει απώλεια χωρίς εξέλιξη. | el |
| heal.abstract | "We’ll never separate"; "We’ll always be together". Many of us have used this absolute expression to promise others something we do not know or, rather, know we cannot keep. The words we use at any given time are powerful and serve as significant tools in our communication both with others and ourselves. Indeed, words are sometimes so powerful that may unconsciously influence the way we think and act, leading to our unhappiness. Two such words are the ‘never’ and the ‘always’. ‘Always’ is the affirmative form of an international concept and ‘never’ its negative equivalent. However, in the reality called life, few things are indeed forever and, similarly, equally few things may never occur. In Greece, a country with a people that have experienced horrific losses, massacres and natural or manmade disasters, we have developed and cultivated an intense tendency for certainty and security in recent years, to the extent that we allow no margin for the unexpected or loss. So, when a family is faced with the diagnosis of an incurable disease for one of its members, they find it difficult to accept that they are actually faced with the possibility of loss and, ultimately, death. Most of us seem to have grown up in families where the issues of loss and death are taboos. The aim of this paper is to ask ourselves how we can train people so that they may accept loss and death, by opening the discussion about an important truth about life: Life cannot change, and people cannot evolve without losses, but also the opposite: it cannot be loss without evolution. | en |
| heal.fullTextAvailability | false | - |
| heal.conferenceName | 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.conferenceItemType | full paper | - |
| Appears in Collections: | 2η Ημέρα (1ο ΠΠΠ - 29/4/2017) | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| ORISTIKO-2S72-SIAMPANI-Pote-panta-ppp1-S72-PRAKTIKA-23mai2023-be.pdf | 484.11 kB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
