Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33202Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Λειβαδίτης, Μίλτος | el |
| dc.contributor.author | Livaditis, Miltos | en |
| dc.date.accessioned | 2023-10-30T10:19:45Z | - |
| dc.date.available | 2023-10-30T10:19:45Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33202 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12957 | - |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States | * |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/us/ | * |
| dc.subject | εαυτός | el |
| dc.subject | υλικός εαυτός | el |
| dc.subject | σωματικός εαυτός | el |
| dc.subject | άυλος εαυτός | el |
| dc.subject | αιώνιος εαυτός | el |
| dc.subject | εγκεφαλικά ισοδύναμα εαυτού | el |
| dc.title | Ο εαυτός και οι διαδοχικοί (;) θάνατοί του | el |
| dc.title | The self and its successive (?) deaths | en |
| dc.type | conferenceItem | - |
| heal.type | conferenceItem | - |
| heal.type.en | Conference presentation | en |
| heal.type.el | Δημοσίευση σε συνέδριο | el |
| heal.secondaryTitle | φιλοσοφική αναζήτηση και νευροεπιστημονική διερεύνηση | el |
| heal.secondaryTitle | philosophical inquiry and neuroscientific investigation | en |
| heal.dateAvailable | 2023-10-30T10:20:45Z | - |
| heal.language | el | - |
| heal.access | free | - |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων | el |
| heal.publicationDate | 2017-04-28 | - |
| heal.bibliographicCitation | (2017). In 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.abstract | Οι εννοιολογικά συγγενείς όροι ‘εαυτός’ (self), ‘πρόσωπο’ (person), ‘πράττον υποκείμενο’ (agent) εκπηγάζουν από την αυθόρμητη εσωτερική αίσθηση ότι οι νοητικές δραστηριότητες και οι πράξεις μας εκπορεύονται από κάποιο ενιαίο, εσωτερικό, ψυχικό κέντρο. Ανά τους αιώνες έχουν διατυπωθεί διάφορες φιλοσοφικές θεωρίες και απορίες γύρω από τον εαυτό, π.χ. αν υπάρχει ή αποτελεί αυταπάτη, αν είναι υλικός ή άυλος, αν αφορά μόνο ανθρώπους ή και άλλα νοήμονα όντα κ.ο.κ. Επίσης, έχουν διατυπωθεί προβληματισμοί σχετικά με τη νοηματική έκταση και τη χρονική διάρκεια του εαυτού. Έχουν εαυτό νοήμονα συστήματα πολύ διαφορετικά από τον συνήθη άνθρωπο, όπως ανθρώπινα έμβρυα, βάτραχοι, εξελιγμένοι υπολογιστές; Διαρκεί ο εαυτός όσο και η ζωή ενός βιολογικού οργανισμού; Είναι αιώνιος και άφθαρτος, όπως υποστηρίζουν πολλές δυϊστικές προσεγγίσεις και θρησκείες; Διακόπτεται, σταδιακά ή αιφνίδια, προσωρινά ή μόνιμα, ύστερα από κάποια συμβάντα (π.χ. μια εγχείρηση αλλαγής φύλου, μια προϊούσα άνοια, ένα διασχιστικό επεισόδιο, ένα δραματικό συμβάν); Μήπως ισχύει η μινιμαλιστική άποψη ότι αυτό που αποκαλούμε ‘εαυτός’ είναι μια ακολουθία από διαφορετικούς εαυτούς, καθένας από τους οποίους διαρκεί ελάχιστα, όσο και η κάθε ξεχωριστή εμπειρία; Στην παρούσα εργασία συζητούνται κάποια από αυτά τα ζητήματα, τόσο στο επίπεδο της φιλοσοφικής αναζήτησης όσο και σε αυτό της νευροεπιστημονικής διερεύνησης των τυχόν εγκεφαλικών ισοδυνάμων του εαυτού. Επίσης, διερευνάται η σχέση μεταξύ κλινικών καταστάσεων υποβαθμισμένης αυτοσυνειδη-τότητας – π.χ. προκώμα, φυτική κατάσταση, βαθύ κώμα – και του απομένοντος εαυτού. Εαυτός και ευθανασία: Δεν φαίνεται λογικό να αποκλείεται εκ προοιμίου, ούτε να καταστέλλεται υπέρμετρα, το δικαίωμα του ψυχο-κοινωνικού εαυτού να δώσει ένα οριστικό τέλος στο αφήγημα του. | el |
| heal.abstract | The conceptually related terms ‘self’, ‘person’, ‘agent’ (acting subject) derive from the spontaneous inner feeling that our mental activities and actions emanate from some single, inner, psychical center. Over the centuries, various philosophical theories and questions about the ‘self’ have been formulated, e.g., if it exists or is a delusion, if it is material or immaterial, if it concerns only humans or also other intelligent beings, etc. Also, concerns have been raised regarding the semantic extent and temporal duration of the self. Systems very different from ordinary humans, such as human embryos, frogs, advanced computers, do they have intelligent self? Does the ‘self’ last as long as the life of a biological organism? Is it eternal and indestructible, as many dualistic approaches and religions claim? Is it interrupted, either gradually or suddenly, temporarily or permanently, after some events (e.g., a gender reassignment operation, a progressive dementia, a dissociative episode, a dramatic event)? Does the minimalist view apply that what we call 'self' is a sequence of different selves, each of which lasts as little as each individual experience? This paper discusses some of these issues, both at the level of philosophical inquiry and at the level of neuroscientific investigation of possible brain equivalents of the self. Also, the relationship between clinical conditions of impaired self-consciousness (e.g., pre-coma, vegetative state, deep coma) and of the remaining self is explored. Self and euthanasia: It does not seem reasonable to exclude in advance, nor to excessively repress, the right of the psycho-social self to give a definitive end to its narrative. | en |
| heal.fullTextAvailability | false | - |
| heal.conferenceName | 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.conferenceItemType | full paper | - |
| Appears in Collections: | 1η Ημέρα (1ο ΠΠΠ - 28/4/2017) | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| ORISTIKO-1P23-LIVADITIS_eaftos-canati-PRAKTIKA-10un2023-be.pdf | 492.41 kB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
