Please use this identifier to cite or link to this item: https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33196
Full metadata record
DC FieldValueLanguage
dc.contributor.authorΚουλουμπαρίτσης, Λάμπροςel
dc.contributor.authorCouloubaritsis, Lambrosen
dc.date.accessioned2023-10-30T10:03:42Z-
dc.date.available2023-10-30T10:03:42Z-
dc.identifier.urihttps://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33196-
dc.identifier.urihttp://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12951-
dc.rightsAttribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States*
dc.rights.urihttp://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/us/*
dc.subjectανίατη οδύνηel
dc.subjectανυπόφερτη οδύνηel
dc.subjectηθική οδύνηel
dc.subjectτέλεια ζωήel
dc.subjectνόημα της ζωήςel
dc.titleΗ ευθανασία σαν απάντηση στην ανίατη και ανυπόφερτη οδύνηel
dc.titleEuthanasia as a response to incurable and unbearable sufferingen
dc.typeconferenceItem-
heal.typeconferenceItem-
heal.type.enConference presentationen
heal.type.elΔημοσίευση σε συνέδριοel
heal.dateAvailable2023-10-30T10:04:42Z-
heal.languageel-
heal.accessfree-
heal.recordProviderΠανεπιστήμιο Ιωαννίνωνel
heal.publicationDate2017-04-29-
heal.bibliographicCitationΚουλουμπαρίτσης Λ. «Η ευθανασία σαν απάντηση στην ανίατη και ανυπόφερτη οδύνη». Στο: «Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε; (ΠΠΠ). Πρακτικά 1ου Διεπιστημονικού Συμποσίου, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 28-30 Απριλίου 2017. ISBN 978-960-233-288-7». Εκδόσεις Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, αποθετήριο Ολυμπιάς. Δεκέμβριος 2023. Άρθρο Σ92: σς 7. https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33196 & http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12951el
heal.abstractΗ απαγόρευση της ευθανασίας σε πολλές χώρες βασίζεται συνήθως σε θρησκευτικές παραδόσεις και προκαταλήψεις, οι οποίες, στον δυτικό κόσμο, δημιουργήθηκαν από ποικίλα ερείσματα βάσει της ιστορικότητας της αρχαίας φιλοσοφίας και της χριστιανικής σκέψης. Ενώ η αρχαία φιλοσοφία πίστεψε ότι τα ουράνια σώματα εκφράζονται από μια τελεία ζωή δίχως πόνους, η ακόμα, στην πλατωνική παράδοση, ότι η ψυχή είναι άφθαρτη, ο χριστιανισμός πρόσθεσε, στην αιωνιότητα δίχως πόνους των αγγέλων και των αγίων, το αποκλειστικό δικαίωμα του Θεού να χορηγεί την ζωή και να την αφαιρεί. Ωστόσο, η πρόοδος των επιστημών και η δημοκρατοποίηση της κοινωνίας, που θεμελίωσαν την ιδέα της χειραφέτησης των ανθρώπων και που τροφοδότησαν, στις περισσότερες χώρες του ελευθέρου κόσμου, την ανάγκη να διαχωριστούν οι ρόλοι του κράτους και της εκκλησίας, ματαίωσαν την ορθότητα της θεωρίας των αρχαίων και απομόνωσαν τις θρησκευτικές δοξασίες στον χώρο της ιδιόκτητης πίστης, παραχωρώντας στο κράτος δικαίου την πρωτοβουλία των αποφάσεων που αφορούν τα ηθικά προβλήματα. Σε αυτό το πλαίσιο, το δικαίωμα της ευθανασίας γίνηκε αντικείμενο διαβουλεύσεων στην δημοκρατική κοινωνία, όπου όμως οι θρησκευτικοί και ιδεολογικοί ανταγωνισμοί δεν παύουν να υπονομεύουν ακατάπαυστα την ελεύθερη βούληση του κάθε πολίτη για ένα σημαντικό θέμα της ζωής του, που αφορά κυρίως τις συνέπειες κάποιας ανίατης ασθένειας, η οποία προκαλεί σωματικούς πόνους και ψυχικές και ηθικές οδύνες. Εκείνο που διακυβεύεται συνήθως πίσω από τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρούσεις είναι η πεποίθηση εκείνων που καταπολεμούν την ευθανασία, ότι η ζωή είναι κάτι το απόλυτο, που κανένας δεν δικαιούται να αφαιρέσει. Το παράδοξο είναι πως αυτοί που προβάλλουν τη θέση αυτή είναι πολλές φορές οι ίδιοι που δικαιολογούν ή προκαλούν πολέμους, επικαλούμενοι ηθικά κριτήρια, χωρίς να λαβαίνουν υπόψιν τους τα αθώα θύματα που επακολουθούν, και που δεν ζήτησαν να πεθάνουν. Πέρα όμως από τέτοιου είδους αντιφάσεις, είναι η βασική θέση της ζωής ως κάτι το απόλυτο που φαίνεται τρωτή. Η ίδια η ζωή είναι συνυφασμένη με τον πόνο, δίχως τον οποίο δεν μπορούν να προστατεύονται τα ζώα και ο άνθρωπος. Μάλιστα, το βιολογικό πλαίσιο που εμπεριέχει τις προϋποθέσεις του πόνου εκδηλώνεται με όρια, των οποίων η υπερβολή συνεπιφέρει ανυπόφορους πόνους και οδύνες, με όλα τα επακόλουθα και με καταστρεπτικές συνέπειες, πολλές φορές με κατάληξη τον θάνατο. Αυτή η αμφισημία του πόνου που συνδέεται με την ίδια την ζωή πρέπει να μας αφυπνίσει και να μην μας επιτρέπει να αφήνουμε στο περιθώριο το θέμα της ευθανασίας, περιφρονώντας, για λόγους ιδεοληψίας, την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια. Απέναντι στον άνθρωπο που έχει χάσει το νόημα της ζωής, γιατί οι πόνοι και οι οδύνες του περιορίζουν προοδευτικά το πολυτιμότερο αγαθό, δηλαδή την ελευθερία των κινήσεων του, κανείς δεν δικαιούται να του αρνείται το τελευταίο οχυρό ελευθερίας που του απομένει, και που αφορά την επιλογή του να ζήσει ή να πεθάνει. Απέναντι στον άνθρωπο που υποφέρει δίχως τελειωμό, η ελευθερία του καθενός μας περιορίζεται με μέτρο την οδύνη, σε σημείο που δεν μας δίνει το δικαίωμα να αποφασίζουμε αν αυτός που ζει μια ανίατη και ανυπόφορη οδύνη δεν έχει δικαίωμα να πεθάνει, μόνο και μόνο γιατί η πίστη και η πεποίθηση μας μάς οδηγεί σε αυτή την προβληματική, αλλά σκόπιμη, κατεύθυνση.el
heal.abstractThe recognition of euthanasia by some countries is based on the personal freedom of the patient, while the decisions in wars ignore the right of everyone to live and multiply the suffering of those who undergo them. Moreover, the right to euthanasia differs from suicide, in that this act is accepted for unbearable suffering and is subject to strict medical and judicial regulations. Contrary to some beliefs, euthanasia is not opposed to the Christian religion, which is based on the double nature of Christ, who died on the cross, which means that life is not an absolute. As long as we take suffering as a measure of our actions in order to develop an authentic humanistic morality, euthanasia is part of this morality without contradiction.en
heal.fullTextAvailabilityfalse-
heal.conferenceName1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;"el
heal.conferenceItemTypefull paper-
Appears in Collections:2η Ημέρα (1ο ΠΠΠ - 29/4/2017)

Files in This Item:
File Description SizeFormat 
ORISTIKO-2S92-KULUMBARITSIS-Euthanasia-aniati-anipoferti-odini-PRAKTIKA-25mai2023-be.pdf477.21 kBAdobe PDFView/Open


This item is licensed under a Creative Commons License Creative Commons