Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33185Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Θεολόγου, Κώστας | el |
| dc.contributor.author | Theologou, Kostas | en |
| dc.date.accessioned | 2023-10-30T09:23:27Z | - |
| dc.date.available | 2023-10-30T09:23:27Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33185 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12940 | - |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States | * |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/us/ | * |
| dc.subject | τέλος του βίου | el |
| dc.subject | ισοβιότητα | el |
| dc.subject | οιστρήλατος βίος | el |
| dc.subject | αυτογνωσία | el |
| dc.title | Πώς πρέπει να ζούμε | el |
| dc.title | How we should live | en |
| dc.type | conferenceItem | - |
| heal.type | conferenceItem | - |
| heal.type.en | Conference presentation | en |
| heal.type.el | Δημοσίευση σε συνέδριο | el |
| heal.secondaryTitle | η νοηματοδότηση του φόβου του θανάτου ως οίστρου της ζωής | el |
| heal.secondaryTitle | signifying the fear of death as an estrus for life | el |
| heal.dateAvailable | 2023-10-30T09:24:27Z | - |
| heal.language | el | - |
| heal.access | free | - |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων | el |
| heal.publicationDate | 2017-04-28 | - |
| heal.bibliographicCitation | (2017). In 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.abstract | Το επιχείρημά μας συνοψίζεται στο ότι ο θάνατος ως αφύπνιση της αξίας της ζωής απαντά εμπράκτως στο ερώτημα ποιο είναι το νόημα της ζωής. Οι Έλληνες, λέει ο Εμπειρίκος (Εις την Οδόν των Φιλελλήνων, Οκτάνα, 1980), … έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου. Η επιχειρηματολογία μας προϋποθέτει την αυτονομία ως προϋπόθεση της ηθικής δράσης στον οίστρο του βίου, και τον ανθρώπινο συλλογισμό ως προϋπόθεση για τον ηθικό συλλογισμό καθεαυτόν. Η συνείδηση και η αυτονομία αφορούν σε επιμέρους περιοχές του επιχειρήματός μας. Οι προκείμενες περιλαμβάνουν τη συζήτηση του κανονιστικού πλαισίου του θανάτου αναποδράστως σε σχέση με το κανονιστικό και τροπικό περιεχόμενο της ζωής, εφόσον το τέλος ενυπάρχει σε όλα εκτός από το άπειρο και τις υπερβατικού χαρακτήρα πεποιθήσεις μας. Εάν ο φιλοσοφικός σκοπός της ζωής μας είναι η αυτογνωσία, η ιδέα του θανάτου καθεαυτήν μάς σώζει από την τρομακτική βεβαιότητα του τέλους της ζωής μας ως ενός φαινομένου φυσικού! Με άλλα λόγια η επίγνωση της έμβιας εφημερίας του ανθρώπου οδηγεί δυνητικά στην αναζήτηση της γνώσης του εαυτού και της εκτίμησης των όμορφων στιγμών της ζωής. Η επιλογή ενός τρόπου ζωής, που εκλαμβάνει ως ισοβίως δεδομένες καταστάσεις ευδαιμονίας και παραβλέπει τις πιθανότητες της δυστυχίας ανά πάσα στιγμή, άστοχα οδηγεί στην αφροσύνη «…φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν...» (Παύλος, Α' Κορ. 22-23). Οι μεγάλες φυσικές καταστροφές αποκαλύπτουν την ανθρώπινη ασημαντότητα και υποδεικνύουν αναθεώρηση της κοσμοθεωρίας μας, προτρέποντας σε επιλογές με αξιακό περιεχόμενο. Υπερβαίνουμε την ανθρώπινη θνητότητα συμφιλιωνόμενοι με το τέλος του χρόνου μας, που είναι… ισόβιος. Εντούτοις, δεν μπορούμε να διατελούμε διαρκώς υπό την επώδυνη και αβίωτη επίγνωση του καταληκτικού τέλους… «Είναι βέβαια και αυτή μια θαυμάσια οικονομία της πάνσοφης και πανάγαθης πρόνοιας του υψίστου, που, στους ανθρώπους, με τη δειλία του θανάτου ανακάτωσε την ελπίδα της ζωής, και με το βέβαιο και αναπόφευκτο της αναχώρησης το άγνωστο της ώρας: για να μη νεκρώνεται η ψυχή από το φόβο και πριν ακόμα έρθει ο καιρός, και για να μην προπεθαίνει από το φόβο, και πριν την ώρα του, ο ταλαίπωρος ο άνθρωπος» (Βούλγαρης, 2005: 81). Χρειάζονται δόσεις λήθης και ακηδίας, ώστε να μην επέλθει θάνατος όχι βιολογικός, αλλά υπαρξιακός, που συμβαίνει όταν καταρρέουμε, όποτε μας εγκαταλείπουν οι αντοχές μας. Κοντολογίς, τον βιολογικό θάνατο οφείλουμε συνειδητά να τον περιλάβουμε στις εν αυτονομία αποφάσεις ενός οιστρήλατου βίου. Ο οιστρήλατος βίος ασφαλώς δεν αποτελεί τη μοναδική εναλλακτική επιλογή. Υπάρχει ο καντιανός τρόπος, ο χριστιανικός-ορθόδοξος τρόπος, η πρόταση της περιπλάνησης των beatnik, ο τυχαίος ή ο ασχεδίαστος τρόπος ζωής. Ο οιστρήλατος βίος ως πρόταση περιέχει την σωματικά και πνευματικά αναστάσιμη χαρά της ζωής. | el |
| heal.abstract | Our claim sums up that death as an awakening fact of the value of life consists of a practical response to the question about the meaning of life itself. The Greeks, Andreas Empirikos says …turned the fear of death into an estrus of life (Oktana, 1980). Our argumentation presupposes autonomy as a prerequisite for moral action in our life’s estrus (inspiration) and reasoning as a prerequisite for moral reasoning itself. Consciousness and autonomy are part of our argument’s premises; they also contain the discussion about the normative framework of death inescapably in reference to the normative and modal content of life, since the aim exists in everything except the infinite and our beliefs of transcendental mode. If the philosophical aim of our life is self-knowledge, the very idea of death saves us from the horrifying certainty of the end of our life as a physical phenomenon! In other words, the awareness of human’s living impermanence virtually orients to the scouting and prospecting of one-self’s knowledge and the appreciation of the fine moments of one’s life. Opting for a certain way of life, taking eternal bliss and beatitude as for granted situation and neglecting the possibilities for a major distress and misfortune in any given time, certainly leads to the foolish attitude of «…let’s eat and drink for tomorrow we are going to die...» (Paul, Corinthians, Α΄ 22-23). The major natural disasters reveal the insignificance of being human and point at revising one’s life-theory, by prompting to choices with value content. One may transcendent the human mortality by conciliating with our ending in time, which is our lifetime. However, one cannot be in a constant state of the unbearable and tough-living awareness of our inevitable outcome and ending. One needs doses of oblivion and delinquency, so that a kind of death does not supervene, not of biological death but of an existential death, one that happens when one collapses, every-time there’s a downfall of one’s resilience and mettle. In short, biological death has to be seriously and autonomously considered in one’s living-will decisions, so that a life of estrus and inspirations is fulfilled. This life of estrus and inspirations surely is not a unique option. There’s a Kantian approach, a Christian-Orthodox way, the beatnik generation wanderers in life, the accidental or unplanned life. The option of estrus and inspiration merely embodies physically and spiritually-wise the resurrecting joie de vivre. | en |
| heal.fullTextAvailability | false | - |
| heal.conferenceName | 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.conferenceItemType | full paper | - |
| Appears in Collections: | 1η Ημέρα (1ο ΠΠΠ - 28/4/2017) | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| ORISTIKO-1P43-Ceoloyu-Fovos-istros-PRAKTIKA-6un2023-be.pdf | 482.82 kB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
