Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33182Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Ανδρεόπουλος, Αντρέας | el |
| dc.contributor.author | Andreopoulos, Andreas | en |
| dc.date.accessioned | 2023-10-30T09:16:17Z | - |
| dc.date.available | 2023-10-30T09:16:17Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33182 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12937 | - |
| dc.identifier.uri | https://www.youtube.com/watch?v=n4w-SByxJB4 | - |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States | * |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/us/ | * |
| dc.subject | συνείδηση της αθανασίας | el |
| dc.subject | συνείδηση της θνητότητας | el |
| dc.subject | ολοκλήρωση βασικών στόχων ζωής | el |
| dc.subject | μη-εκπλήρωση στόχων ζωής | el |
| dc.subject | βιοθεωρία | el |
| dc.title | Ο θάνατος; Ζήτημα ζωής ή θανάτου για γέλια και για κλάματα - Από τον καθένα εξαρτάται! | el |
| dc.title | Death? A matter of life or death for laughs and crying – It depends on everyone! | en |
| dc.type | conferenceItem | - |
| heal.type | conferenceItem | - |
| heal.type.en | Conference presentation | en |
| heal.type.el | Δημοσίευση σε συνέδριο | el |
| heal.dateAvailable | 2023-10-30T09:17:17Z | - |
| heal.language | el | - |
| heal.access | free | - |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων | el |
| heal.publicationDate | 2017-04-29 | - |
| heal.bibliographicCitation | Ανδρεόπουλος A. «Ο θάνατος; Ζήτημα ζωής ή θανάτου για γέλια και για κλάματα - Από τον καθένα εξαρτάται!». Στο: «Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε; (ΠΠΠ). Πρακτικά 1ου Διεπιστημονικού Συμποσίου, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 28-30 Απριλίου 2017. ISBN 978-960-233-288-7». Εκδόσεις Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, αποθετήριο Ολυμπιάς. Δεκέμβριος 2023. Άρθρο Σ105: σς 6. https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33182 & http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12937 | el |
| heal.abstract | Θεματικός πυρήνας της εργασίας είναι η αντικειμενική ‘ελαφρότητα’ του γεγονότος του θανάτου και η υποκειμενική δραματοποίηση από το ανώριμο ανθρώπινο πλάσμα. Το να είσαι αθάνατος είναι κοινότυπο στη φύση. Εκτός από τον άνθρωπο, όλες οι υπάρξεις είναι ‘αθάνατες’, επειδή αγνοούν το θάνατο. Το ‘θείο’, ‘τρομερό’, ‘ακατανόητο’ είναι η συνείδηση της αθανασίας - αντίστοιχα του θανάτου. Το θέμα αποτέλεσμα ανωριμότητας της κοινωνίας. Στο μέλλον δεν θα υπάρχει σχετική συζήτηση. Ο καθένας αποφασίζει να αναχωρήσει όποτε θέλει, κύρια όταν θεωρήσει πως ολοκλήρωσε τους βασικούς στόχους για τους οποίους ήρθε στη ζωή. Σήμερα, για παρόμοιους λόγους "μη-εκπλήρωσης" στόχων, επιμένουμε να χρησιμοποιούμε κάθε δυνατό μέσο για να παραμείνουμε στη ζωή, ακόμα και με τη βοήθεια συσκευών (!). Μάλλον σπασμωδικό και ερασιτεχνικό. Προσεκτική παρατήρηση της ζωής με όλα τα μέσα, δείχνει ότι ο θάνατος αποτελεί γνωστικό κεφάλαιο της ατομικής συνείδησης. Γι’ αυτό εξαρτάται από τον καθένα πώς αντιλαμβάνεται πότε ‘θέλει’, πότε ‘μπορεί’ (= έχει ευχέρεια) αλλά, κυρίως, πότε για συγκεκριμένους λόγους ‘πρέπει’ να ‘την κάνει’. Το σημαντικότερο, να συνειδητοποιήσει πως αυτή η απόφαση δεν πρέπει να είναι απαραίτητα αποκλειστικά δική του αλλά και άλλων. Ο θάνατος είναι "παιχνίδι του νου". Έτσι και η αντιμετώπισή του. Αποκτά δραματικό, συναισθηματικό ή αγνωστικιστικό χαρακτήρα ανάλογα με την άποψη που έχει ο καθένας για τη ζωή. Η πλευρά αυτή της βιοθεωρίας (ο όρος ‘θανατοθεωρία’ δεν είναι ακόμα δόκιμος λόγω της ανωριμότητας ή της παρακμής της ανθρώπινης συνείδησης) αποκτά ιδιαίτερη σημασία όταν δεν πρόκειται για φιλοσοφικά συμπεράσματα από όποιους δεν τους αφορά ο δικός τους θάνατος αλλά αφορά τρίτους. Και ειδικά, όταν η απόφαση "ή ζωή ή θάνατος" πρέπει να παρθεί όχι για κάποιον που είναι απότομα στα τελευταία του (π.χ. θύμα δυστυχήματος) αλλά αποτέλεσμα μακράς πορείας που οδηγεί βαθμιαία στο θάνατο (π.χ. ανίατη ασθένεια) όπου για να επέλθει το τέλος απαιτούνται απαραίτητα παρεμβάσεις επιστημονικού, τεχνικού, κοινωνικού χαρακτήρα. Τότε κινητοποιείται όλο το αναχρονιστικό ‘σύστημα’ να παρεμποδίσει φυσιολογικές διαδικασίες όπως λίγο πιο πριν έχει τακτοποιήσει ανάλογα κληρονομικά ζητήματα. | el |
| heal.abstract | The thematic core of the work is the objective 'lightness' of the event of death and the subjective dramatization by the immature human creature. Being immortal is common in nature. Except for man, all beings are ‘immortal’, just because they are ignorant of death. The ‘divine’, ‘terrible’, ‘incomprehensible’ is the consciousness of immortality – respectively of death. The issue is the result of society's immaturity. In the future there will be no relevant discussion. Everyone will decide to depart whenever they want, especially when they consider that they have completed the main goals for which they came into life. Today, for similar reasons of "non-fulfillment" of goals, we insist on using any means possible to stay alive, even with the help of devices (!). Rather nerdy and amateurish. Careful observation of life by all means shows that death is a cognitive chapter of individual consciousness. That's why it depends on everyone how they perceive when they "want", when they can (= have the ability) but, above all, when for specific reasons they have to die. The most important thing is to realize that this decision should not necessarily be exclusively their but also that of others. Death is a "mind game". So is his treatment. It takes on a dramatic, sentimental or agnostic character depending on one's view of life. This side of biotheory (the term "death theory" is not yet tested due to the immaturity or decline of human consciousness) becomes particularly important when it is not a question of philosophical conclusions from those who are not concerned with their own death but with the death of others. And especially, when the "life or death" decision has to be made not for someone who is suddenly at his last (eg a victim of a fatal accident) but is the result of a long course leading gradually to death (eg an incurable disease) where, in order to reach the end, interventions of a scientific, technical and social nature are necessary. Then the whole anachronistic 'system' is mobilized to interfere with normal processes, just as it has sorted out similar hereditary issues just before. | en |
| heal.fullTextAvailability | false | - |
| heal.conferenceName | 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.conferenceItemType | full paper | - |
| Appears in Collections: | 2η Ημέρα (1ο ΠΠΠ - 29/4/2017) | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| ORISTIKO-2S105-ANDREOPULOS_Yelia-klamata-PRAKTIKA-24mai2023-be.pdf | 471.4 kB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
