Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33168Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Στεφόπουλος, Ιωάννης | el |
| dc.contributor.author | Stefopoulos, Ioannis | en |
| dc.date.accessioned | 2023-10-26T17:53:59Z | - |
| dc.date.available | 2023-10-26T17:53:59Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33168 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12924 | - |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States | * |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/us/ | * |
| dc.subject | αποχώρηση από τη ζωή | el |
| dc.subject | αυτοκτονία | el |
| dc.subject | πώς πρέπει να ζω (εγώ) | el |
| dc.subject | αυτοσυνείδηση θανάτου | el |
| dc.subject | φόβος θανάτου | el |
| dc.title | Καλά κι ωραία, ήλθα! Πώς φεύγω; Συνδιάλεξη με τον εαυτόν μου | el |
| dc.title | Good and nice, I came! How do I leave? Conversation with myself | en |
| dc.type | conferenceItem | - |
| heal.type | conferenceItem | - |
| heal.type.en | Conference presentation | en |
| heal.type.el | Δημοσίευση σε συνέδριο | el |
| heal.dateAvailable | 2023-10-26T17:54:59Z | - |
| heal.language | el | - |
| heal.access | free | - |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων | el |
| heal.publicationDate | 2017-04-28 | - |
| heal.bibliographicCitation | (2017). In 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.abstract | Επειδή το γεγονός της ζωής και του θανάτου είναι θέμα ενός εκάστου, τα κατατιθέμενα θα είναι εις αριθμόν ενικόν. Θα αποφύγω να ελαφρύνω δι’ εμέ το διακύβευμα. Είναι πολύ ευκολότερο να αναρωτηθούμε όλοι μαζί σ’ αυτό το Συμπόσιο ‘πότε πρέπει να πεθαίνουμε’: η αντιμετώπισις των δυσκόλων ευδοκιμεί καλύτερα με τη συμμετοχή πολλών. Όμως, αλίμονο, στην πραγματικότητα, δεν ισχύει. Ήρθα μόνος και γυμνός, ευελπιστώ και αγωνίζομαι να φύγω μόνος και γυμνός. Η προσωποποίησις του αναπόφευκτου είναι σκληρότατο μεν, αληθινό δε. Η συμμετοχή μου εις την ομήγυριν δεν έχει ούτε παραινετική, ούτε προτρεπτική διάθεση. Ούτε, κυρίως, προς την Πολιτείαν προς νομοθετικήν ρύθμισιν των μοναδικών γεγονότων της ζωής και του θανάτου. Ειδικώς διά τον της ευθανασίας θάνατον, ούτε να αναλογίζομαι τις νομικές αντιρρήσεις θέλω. Απλώς αναδεικνύουν τον χαρακτήρα του μοναδικού εμβίου είδους που έχει αυτοσυνείδησιν θανάτου και εξ αυτής φόβον θανάτου, εν αντιθέσει με τα υπόλοιπα εκατομμύρια είδη του πλανήτου, τα αυθορμήτως διάγοντα τον βίον των, δίχως αυτόν τον φόβον, ο οποίος στον άνθρωπο έχει καταστεί αυτοκαταστροφικός, ενώ εκείνα αντιμετωπίζουν με καρτερίαν τυχόν προκύπτοντα βασανιστικόν θάνατον. Ο Τίτλος του Συμποσίου ‘Πότε’ μοιραία γίνεται ‘Πώς’. Εξ αυτού προκύπτει το κυρίαρχο: πώς πρέπει να ζήσω; Ο άνθρωπος αυτοκτονεί εκ μεγίστης αδυναμίας, αλλά αποχωρεί εκ μεγίστης δυνάμεως. Ο Λιαντίνης στις μέρες μας κι ο Σωκράτης στην αρχαιότητα αποχώρησαν, ενώ είχαν την ευχέρεια να μακροημερεύσουν. Ο θάνατος, αυτός καθαυτός, είναι μία στιγμή. Η πορεία είναι ολόκληρη η ζωή, η οποία εμπεριέχει και την πιθανότητα ενός βασανιστικού τέλους, πράγμα το οποίον δεν αναλογίζεται κανένα εκ των υπολοίπων ‘άφοβων’ εμβίων όντων. Όντας έρμαιο της πιθανότητος ενός βασανιστικού θανάτου, και εφόσον δεν έχω τον ηρωισμό του Λιαντίνη, σκέπτομαι να ενεργήσω όπως η γιαγιά μου. Εκτός της προετοιμασίας του σαβάνου μου, πρέπει επιπροσθέτως, αν επέλθει η ως άνω πιθανότης, να έχω ήδη ετοιμάσει το ‘πώς’ και το ‘μέσον’ διά το μοιραίον – εάν, βεβαίως, κι αυτό έχω το θάρρος να το πράξω. | el |
| heal.abstract | Because the fact of life and death is a matter for each one, my statements will be in the singular. I will refrain from lightening the risk taking. It is much easier to ask ourselves together in this Symposium "when should we die": tackling difficult things thrives best with the participation of many. But, alas, in reality, this does not apply. I came alone and naked, I hope and strive to leave alone and naked. The personification of the inevitable is very cruel, but true. My participation in this conference has neither an admonitory nor a persuasive mood. Nor, above all, to the State for legislative regulation of the unique events of life and death. Especially for the euthanasia death, I don’t even want to think about the legal objections. They simply highlight the character of the only living species that has self-awareness of death and, due to this, fear of death, in contrast to the rest of the millions of species on the planet, which spontaneously going their lives, without this fear, that in humans has become self-destructive, while all other species face with patience any occurring torturous death. The Symposium title 'When' fatally becomes 'How'. From this arises the dominant: Ηow should I live? Humans suicide due to utmost weakness but self-withdraw from life due to utmost strength. The Greek philosopher Liantinis in our days and Socrates in antiquity self-withdrawn from life, while they had the opportunity to long stay in life. Death itself is a moment. The course is the whole of life, which includes the probability of a torturous end, which none of the other 'fearless' living beings contemplate. Faced with the probability of a torturous death, and lacking the heroism of Liantinis, I contemplate acting as my grandmother did. In addition to preparing my shroud, I must additionally, if the above probability arises, have already prepared the 'how' and the 'means' for the fateful – if, of course, I have the courage to do even this. | en |
| heal.fullTextAvailability | false | - |
| heal.conferenceName | 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.conferenceItemType | full paper | - |
| Appears in Collections: | 1η Ημέρα (1ο ΠΠΠ - 28/4/2017) | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| ORISTIKO-1P65-Stefopulos-Kala-ki-orea ilca-Posfevyo -PRAKTIKA-12mai2023-be.pdf | 2.79 MB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
