Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33151Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Νικολαΐδου, Σοφία | el |
| dc.contributor.author | Nikolaidou, Sophia | en |
| dc.date.accessioned | 2023-10-24T18:18:17Z | - |
| dc.date.available | 2023-10-24T18:18:17Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33151 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12907 | - |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States | * |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/us/ | * |
| dc.subject | χαρούμενος άνθρωπος | el |
| dc.subject | συμπονετικός άνθρωπος | el |
| dc.subject | καρκίνος στο δικό μου στήθος | el |
| dc.subject | οριακή εμπειρία ζωής | el |
| dc.subject | ζωή ή θάνατος | el |
| dc.title | Μιλώντας στους γιατρούς για τον καρκίνο μου. Μικρά μαθήματα χημειοθεραπείας | el |
| dc.title | Talking to my doctors about my cancer. Small courses on chemotherapy | en |
| dc.type | conferenceItem | - |
| heal.type | conferenceItem | - |
| heal.type.en | Conference presentation | en |
| heal.type.el | Δημοσίευση σε συνέδριο | el |
| heal.classification | καρκίνος στο στήθος | el |
| heal.dateAvailable | 2023-10-24T18:19:18Z | - |
| heal.language | el | - |
| heal.access | free | - |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων | el |
| heal.publicationDate | 2017-04-28 | - |
| heal.bibliographicCitation | (2017). In 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.abstract | Όταν προσκλήθηκα να μιλήσω, το πρώτο που σκέφτηκα: δεν έχω κάτι να πω. Το βιβλίο μου “Καλά και σήμερα. Το χρονικό του καρκίνου στο δικό μου στήθος” αφορά τη ζωή, όχι τον θάνατο. Ίσως όμως αυτό ακριβώς να είναι το ζητούμενο. Όλοι μας έχουμε περάσει (τουλάχιστον) μία οριακή εμπειρία στη ζωή μας. Μία εμπειρία που μας έθεσε μπροστά στα βασικά ερωτήματα: ναι-όχι, ζωή-θάνατος. Ας πούμε λοιπόν ότι η καταγεγραμμένη εν θερμώ εμπειρία μου σχετίζεται με αυτό: Κάποια στιγμή τα πράγματα στραβώνουν. Πέφτουμε. Συνεχίζουμε. Ή μπορεί και όχι. Στις σελίδες που ακολουθούν σκέφτηκα να σας πω τι μου έμαθε ο καρκίνος μου. H αρρώστια (όπως και τα γερατειά) είναι καλός, ενίοτε σκληρός, σίγουρα όμως πολύ αποτελεσματικός δάσκαλος. Διδάσκει με το σώμα, για το σώμα. Θα μπορούσα να το πω σε μια σειρά: ο καρκίνος μου έμαθε να είμαι πιο χαρούμενος – ίσως και πιο συμπονετικός – άνθρωπος. Πριν νοσήσω, είχα την αλαζονεία του υγιούς. Πίστευα ότι αποκλείεται να μου συμβεί. Νόμιζα ότι θα πεθάνω σε βαθιά γεράματα. Είχα μια παιδική αίσθηση αθανασίας. Τη μέρα που άκουσα τη φράση «κατά πάσα πιθανότητα, ναι» από τον γιατρό, πέρασα στην απέναντι πλευρά. Δε χρειάστηκε παραπάνω από ένα δευτερόλεπτο. Στη διάρκεια της θεραπείας κρατούσα καθημερινά ημερολόγιο. Με τον καρκίνο έκανα αυτό που ξέρω να κάνω: τον έβαλα σε λέξεις. Ίσως αυτό να ήταν το αναλγητικό και η θεραπεία μου. Έκανα υπακοή στο γιατρό, ακολουθούσα ευλαβικά τις οδηγίες του, όμως την καθημερινότητά μου οργάνωνε – εκτός από τα φάρμακα – η συγγραφή. Γι’ αυτό, το Καλά και σήμερα είναι το πιο προσωπικό μου βιβλίο. Το έχω γράψει με το σώμα μου. | el |
| heal.abstract | When I was invited to speak, the first thing that came to my mind was: I have nothing to say. My book “So far so good. The story of the cancer on my breast” is about life, not death. But perhaps that is exactly the point. We have all been through (at least) one unnerving experience in our lives. An experience which raised basic questions: yes-no, life-death. Let’s say then that my chronicle written in the heat of the moment is about this: At some point things go wrong. We fall. We carry on. Or perhaps we do not. In the pages that follow, I thought I would tell you about what I learnt from my cancer. Illness (like old age) can be a kind, sometimes harsh, but doubtless an effective teacher. It teaches with the body, about the body. I could tell you in a line: cancer taught me to be a happier – perhaps even sympathetic – person. Before I became ill, I had the arrogance of a healthy person. I never believed it could happen to me. I thought I would die of old age. I had a childlike sense of immortality. The day I heard the phrase ‘probably, yes’ from the doctor, I crossed to the other side. It didn’t take longer than a second. During therapy, I kept a diary every day. With the cancer I did what I knew how to do well: I put it in words. That may have been my painkiller and my therapy. I obeyed the doctor, followed his instructions unswervingly, but it was writing – apart from the medicines – that structured my days. That is why ‘So far so good’ is my most personal book. I have written it with my body. | en |
| heal.fullTextAvailability | false | - |
| heal.conferenceName | 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (28-30 Απρ 2017) | el |
| heal.conferenceItemType | full paper | - |
| Appears in Collections: | 1η Ημέρα (1ο ΠΠΠ - 28/4/2017) | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| ORISTIKO-1P89-NIKOLAIDU-Karkinos-sto-dikomu-sticos-PRAKTIKA-1un2023-be.pdf | 549.05 kB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
