Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/32917Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Ράντης, Κωνσταντίνος | el |
| dc.contributor.author | Rantis, Konstantinos | en |
| dc.date.accessioned | 2023-07-02T16:11:08Z | - |
| dc.date.available | 2023-07-02T16:11:08Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/32917 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12717 | - |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States | * |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/us/ | * |
| dc.subject | ορμή του θανάτου | el |
| dc.subject | έρωτας | el |
| dc.subject | όχι-κατασταλτική απομετουσίωση | el |
| dc.title | Ορμή του θανάτου, έρωτας και θάνατος στην ύστερη θεωρία των ορμών του Freud και η πρόσληψή τους στην Κριτική Θεωρία των Fromm και Marcuse | el |
| dc.title | Death-drive, eros and death in Sigmund Freud’s late theory of drives and their reception in the Critical Theory of Erich Fromm and Herbert Marcuse | en |
| dc.type | conferenceItem | - |
| heal.type | conferenceItem | - |
| heal.type.en | Conference presentation | en |
| heal.type.el | Δημοσίευση σε συνέδριο | el |
| heal.dateAvailable | 2023-07-02T16:12:09Z | - |
| heal.language | el | - |
| heal.access | free | - |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων | el |
| heal.publicationDate | 2017-04-28 | - |
| heal.bibliographicCitation | (2017). In 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" | el |
| heal.abstract | Η έννοια της ορμής του θανάτου εμφανίστηκε στην ύστερη θεωρία των ορμών του Freud πάντοτε σε μείξη με τον αντίποδά της έρωτα και παρέμεινε ως το τέλος αμφίσημη. Στην ανακατασκευή της αναδεικνύονται τόσο οι θεωρησιακές όσο και οι κλινικές ρίζες της, η αμφισβήτησή της, όχι μόνον ως προς το θεωρησιακό της περιεχόμενο και τις κοινωνικές προεκτάσεις της, αλλά και ως προς την κλινική θεμελίωσή της, ακόμη και αν σήμερα χρησιμοποιείται μάλλον η κλινική της διατύπωση στην ερμηνεία ατομικών μορφών αποπροσωποίησης. Αυτή διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην κλασική Κριτική Θεωρία, ιδίως στην αντιπαράθεση Fromm και Marcuse. Βάσει κειμένων από τα Κατάλοιπα των δύο συγγραφέων θα ανακατασκευασθεί η διαμάχη τους, όπου αναδεικνύεται ότι η εξ υπαρχής αρνητική στάση αποδοχής της από τον Fromm ρέπει προς έναν κουλτουραλισμό, ενώ η ένθερμη αποδοχή της από τον Marcuse τείνει προς έναν υπέρμετρο βιολογισμό. Ωστόσο, αμφότεροι δοκίμασαν να διαμεσολαβήσουν κοινωνικούς και βιολογικούς παράγοντες στη γένεση του κοινωνικού ανθρώπινου όντος, που εξακολουθεί να είναι το ζητούμενο. Επιπλέον, θα αναλυθεί η θανατολογία, που συγκρότησε ο Marcuse μέσω της διαλεκτικής της ορμής του θανάτου και του έρωτα έχοντας στο στόχαστρο της κριτικής του τη θανατολογία του Heidegger. Ο Heidegger επικέντρωσε στο «είναι-προς-θάνατο» και θεωρούσε αναγκαία τη συνείδηση του θανάτου για την οντολογική σύσταση της ολότητας της ύπαρξης, ενώ ο Marcuse ανέδειξε αναγκαίο τον έρωτα, ως όχι-κατασταλτική απομετουσίωση, για τη σύσταση μιας δυνατής ολότητας της ζωής. Αντιθέτως, ο Fromm, ο οποίος άσκησε κριτική στον Marcuse παραμένοντας αποκλειστικά στο πεδίο της κλινικής ψυχανάλυσης, συρρίκνωσε τη θανατολογία του Marcuse σε μια φαινομενολογική περιγραφή του θανάτου και στην ιατρική τέχνη της ευθανασίας. | el |
| heal.abstract | The idea of death-drive is at the Centre of Freud’s late theory of drives. Interconnected with its antipode Eros, it is inherently ambivalent. The present examination of the concept traces both its speculative and its clinical roots. This is followed by a discussion of the concept’s critical reception not only with regard to its speculative contents and social effects, but also to its clinical applicability. In the clinical field, it nowadays serves the assessment of individual forms of depersonalization The notion of death-drive is also prominent in classic Critical Theory. It has become acute in the controversy between Fromm and Marcuse. Their difference will be demonstrated on the basis of their posthumous writings. It will be shown that, from the beginning, Fromm’s rejection of the idea of death-drive reveals some mode of culturism, whereas Marcuse’s ready adoption of the concept is suggestive of a biological tendency, or biologism. Both thinkers, nevertheless, acknowledge social as well as biological components of death-drive – a dualism that is recognized still today. The analysis of Marcusean thanatology includes his open critique of Heidegger’s view of death. The philosophy of Heidegger is focused on ‘being-towards-death’. The consciousness of death is inextricable to the constitution of Being as a Whole. In contradiction to this, Marcuse argues that Being as Wholeness must ground in Eros, functioning as ‘non-repressive de-sublimation’. Fromm, in turn critical of Marcuse, sticks to the field of clinical psychoanalysis. He cuts down Marcuse’s thanatology to a mere phenomenological description of death and the medical artistry of euthanasia. | en |
| heal.fullTextAvailability | false | - |
| heal.conferenceName | 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;"Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (28-30 Απρ 2017) | el |
| heal.conferenceItemType | full paper | - |
| Appears in Collections: | 1η Ημέρα (1ο ΠΠΠ - 28/4/2017) | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| ORISTIKO-1P22-RANTIS-Ormi-canatu-Froid-From-Markuze-PRAKTIKA-10un2023-be.pdf | 799.13 kB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
