Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/27840Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Μανίκα, Ελένη | el |
| dc.date.accessioned | 2017-02-15T10:48:27Z | - |
| dc.date.available | 2017-02-15T10:48:27Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/27840 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.1879 | - |
| dc.rights | Default License | - |
| dc.subject | Γερούνδιο | el |
| dc.subject | Φράση συμπληρωματικού δείκτη | el |
| dc.subject | Κενό υποκείμενο PRO (μεγάλο PRO) | el |
| dc.subject | Ονομαστική πτώση | el |
| dc.subject | Gerundium | en |
| dc.subject | Complementizer | en |
| dc.subject | Null subject PRO (bigPRO) | en |
| dc.subject | Nominative case | en |
| dc.title | Το γερούνδιο στη Νέα Ελληνική | el |
| heal.type | masterThesis | - |
| heal.type.en | Master thesis | en |
| heal.type.el | Μεταπτυχιακή εργασία | el |
| heal.classification | Ελληνική γλώσσα -- Γραμματική | el |
| heal.dateAvailable | 2017-02-15T10:49:27Z | - |
| heal.language | el | - |
| heal.access | free | - |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Φιλοσοφική Σχολή. Τμήμα Φιλολογίας | el |
| heal.publicationDate | 2016 | - |
| heal.bibliographicCitation | Βιβλιογραφία : σ. 80-83 | el |
| heal.abstract | Το θέμα της παρούσας διατριβής είναι το γερούνδιο στη Νέα Ελληνική. Ο όρος γερούνδιο υιοθετείται στη γραμματική της νέας ελληνικής με σκοπό να περιγράψει τον τύπο που σχηματίζεται με την προσθήκη του κλιτικού μορφήματος -οντας/-ώντας. Πρόκειται για έναν μορφολογικά μη-παρεμφατικό, άκλιτο τύπο, με επιρρηματική χρήση, και δεν πρέπει να συγχέεται με τον όρο «μετοχή». Στην αρχή, εξηγείται η προέλευση του όρου «γερούνδιο» καθώς και γιατί υιοθετείται ο συγκεκριμένος όρος κι όχι ο όρος «ενεργητική μετοχή ενεστώτα» ή «άκλιτη μετοχή». Ο όρος προέρχεται από τη γραμματική της λατινικής γλώσσας κι αρχικά χρησιμοποιήθηκε από τον Tsoulas (1996). Δεν πρέπει να γίνεται σύγχυση με τον όρο «μετοχή», επειδή οι δύο αυτοί τύποι διαφέρουν σε μορφολογικό και συντακτικό επίπεδο. Στο σημείο αυτό παρουσιάζονται τα δεδομένα και συγκεκριμένα οι ιδιότητες των γερουνδίων σε μορφολογικό, συντακτικό και σημασιολογικό επίπεδο. Επίσης, τα γερούνδια διακρίνονται σε επιρρηματικά και τροπικά με βάση σημασιολογικά και συντακτικά κριτήρια, όπως η παράφρασή τους και η παρουσία άρνησης, αντίστοιχα. Στη συνέχεια, παρουσιάζεται η δομή των παρεμφατικών προτάσεων και πιο συγκεκριμένα η βασική ιδιότητα που παρεμφατικότητας. Αφού γίνεται επισκόπηση της βιβλιογραφίας για το γερούνδιο της νέας ελληνικής ως προς τη θέση του μέσα στη φραστική δομή της πρότασης, διαπιστώνεται ότι υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις ως προς τη δομή της γερουνδιακής πρότασης. Για παράδειγμα, η γερουνδιακή πρόταση θεωρείται από μερικούς Φράση Έγκλισης (Mood Phrase), ενώ σύμφωνα με μία άλλη θεωρία πρόκειται για προθετική φράση που εισάγεται από μία φωνολογικά κενή χρονική πρόθεση. Στην παρούσα εργασία υιοθετείται η άποψη ότι οι γερουνδιακές προτάσεις είναι φράσεις συμπληρωματικού δείκτη με βασικά κριτήρια την κατανομή των κλιτικών και της άρνησης (Roussou, 2000). Συγκρίνοντας τις γερουνδιακές με τις παρεμφατικές προτάσεις, διαπιστώνεται ότι οι γερουνδιακές προτάσεις δεν έχουν Φράση Χρόνου σε αντίθεση με τις παρεμφατικές που διαθέτουν. Στο επόμενο κεφάλαιο, αρχικά, εξετάζεται η παράλειψη του υποκειμένου στις παρεμφατικές προτάσεις και συγκεκριμένα η κεφαλή που επιτρέπει την παράλειψη του υποκειμένου στις παρεμφατικές προτάσεις. Στη συνέχεια, παρουσιάζονται οι γερουνδιακές προτάσεις στις οποίες υπάρχει έλεγχος του υποκειμένου από κάποιον όρο της κύριας πρότασης καθώς και οι γερουνδιακές προτάσεις όπου επιτρέπεται να μη συμπίπτει το υποκείμενό τους με εκείνο της κύριας πρότασης. Επιπροσθέτως, εξετάζονται περιβάλλοντα στα οποία το υποκείμενο του γερουνδίου είναι φωνολογικά κενό και μελετάται ποια είναι η κενή κατηγορία του υποκειμένου με την οποία δηλώνεται το μη εκπεφρασμένο λεξικά υποκείμενο στο επίπεδο της σύνταξης και η οποία φαίνεται ότι φέρει την ονομαστική πτώση. Τέλος, διατυπώνονται συμπεράσματα έπειτα από το πέρας της έρευνας καθώς και προτάσεις που τίθενται για μελέτη στο μέλλον. | el |
| heal.abstract | The subject matter of this essay is the gerundium in Modern Greek. The term gerund is adopted in the grammar of modern Greek in order to describe the type formed by adding the inflectional suffix -ontas. It is a morphologically non-finite, non inflected type with adverbial use, and should not be confused with the term “particle”. This essay consists of [how many?] chapters, each of which is summarized below. In the first chapter, I consider the origin of the term “gerund”, and its preference over the alternative terms “active present tense participle” and “non inflectional participle”. The term gerund comes from the grammar of the Latin language and was initially used by Tsoulas (1996). It must not be confused with the term “participle”, because these two terms differ at both the morphological and syntactic level. The morphological, syntactic, and semantic, evidence that this chapter examines justify the distinction between adverbial and tropical gerund. In the second chapter, I discuss the structure of finite sentences, restricting attention to property of finiteness. After reviewing the literature on the gerund of Modern Greek, regarding its position in the phrasal structure of the sentence, I examine a number of different approaches to the structure of the gerundial sentence. Under one account, the gerundial sentence corresponds to a Mood Phrase, while according to another, it is a preposition phrase which is introduced by a phonologically null temporal preposition. In this thesis, I adopt a third approach which says that gerundial sentences are complementizer phrases, on the basis of the complementary distribution between clitics and negation (Roussou, 2000). Comparing gerundial with finite sentences, I argue that the former have no Tense Phrase, unlike the latter. In the third chapter, first, I address the omission of the subject in finite sentences, namely the head which allows the omission of the subject in finite sentences. Then, I present gerundial sentences in which there is subject control of some element of the main clause, and gerundial sentences whose subject may not coincide with the subject of the main clause. Moreover, I examine the environments under which the subject of gerund is phonologically null, focusing on its syntactic category and Case. The fourth, and final, chapter concludes the discussion, where I propose possible direction for future research. | en |
| heal.advisorName | Λεκάκου, Μαρίκα | el |
| heal.committeeMemberName | Λεκάκου, Μαρίκα | el |
| heal.committeeMemberName | Μαστροπαύλου, Μαρία | el |
| heal.committeeMemberName | Καρακάσης, Ευάγγελος | el |
| heal.academicPublisher | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Φιλοσοφική Σχολή. Τμήμα Φιλολογίας | el |
| heal.academicPublisherID | uoi | - |
| heal.numberOfPages | 83 σ. | - |
| heal.fullTextAvailability | true | - |
| Appears in Collections: | Διατριβές Μεταπτυχιακής Έρευνας (Masters) - ΦΛΛ | |
Files in This Item:
| File | Description | Size | Format | |
|---|---|---|---|---|
| Μ.Ε. ΜΑΝΙΚΑ ΕΛΕΝΗ 2016.pdf | 589.69 kB | Adobe PDF | View/Open |
This item is licensed under a Creative Commons License
