Please use this identifier to cite or link to this item:
https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/39613Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Ζήκου, Ανδρομάχη | el |
| dc.date.accessioned | 2025-11-14T07:38:03Z | - |
| dc.date.available | 2025-11-14T07:38:03Z | - |
| dc.identifier.uri | https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/39613 | - |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States | * |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/us/ | * |
| dc.subject | Ρεμπέτικο | el |
| dc.subject | Ερμηνευτής | el |
| dc.subject | Μυστακίδης Δημήτρης | el |
| dc.title | Παράδοση και νεωτερικότητα στο ρεμπέτικο: η περίπτωση του Δημήτρη Μυστακίδη | el |
| heal.type | bachelorThesis | - |
| heal.type.en | Bachelor thesis | en |
| heal.type.el | Προπτυχιακή/Διπλωματική εργασία | el |
| heal.classification | Ερμηνευτές - Ελλάδα | - |
| heal.classification | Ρεμπέτικο τραγούδι | - |
| heal.classification | Μυστακίδης, Δημήτρης | - |
| heal.language | el | - |
| heal.access | campus | - |
| heal.recordProvider | Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Σχολή Μουσικών Σπουδών. Τμήμα Μουσικών Σπουδών | el |
| heal.publicationDate | 2025 | - |
| heal.abstract | Η παρούσα εργασία εστιάζει στο ρεμπέτικο ως ζωντανή και εξελισσόμενη μουσική παράδοση, θέτοντας ως βασικό άξονα τη συμβολή του Δημήτρη Μυστακίδη μέσα από την επανερμηνεία του είδους με όχημα τη λαϊκή κιθάρα. Το ρεμπέτικο, που γεννήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα στις αστικές κοινότητες της Ελλάδας και συνδέθηκε με κοινωνικά περιθωριοποιημένες ομάδες, εξελίχθηκε από μια υποκουλτούρα σε θεμελιώδες στοιχείο της ελληνικής ταυτότητας. Από τις μικρασιατικές του ρίζες και τα Café Aman μέχρι την «Πειραιώτικη Σχολή», τη λογοκρισία της δικτατορίας Μεταξά και την μεταπολεμική αποδοχή, το ρεμπέτικο πέρασε φάσεις απόρριψης, μετασχηματισμού και τελικής αναγνώρισης, καταλήγοντας το 2017 να ενταχθεί στην Άυλη Πολιτιστική Κληρονομιά της UNESCO. Η θεωρητική προσέγγιση της εργασίας εξετάζει την έννοια της μουσικής επανερμηνείας ως διαδικασία που συνδέει παράδοση και καινοτομία. Η επανερμηνεία δεν περιορίζεται στη μίμηση, αλλά αναπλαισιώνει το αρχικό έργο, διατηρώντας την ουσία του και προσφέροντας νέα αισθητική και κοινωνική διάσταση. Στο πλαίσιο του ρεμπέτικου, η λαϊκή κιθάρα αποκτά κεντρικό ρόλο, λειτουργώντας ως εργαλείο πολιτιστικής συνέχειας και δημιουργικού μετασχηματισμού. Η εργασία αξιοποιεί θεωρίες εθνομουσικολογίας και απόψεις μελετητών της μουσικής και της παράδοσης, αναδεικνύοντας τη σημασία της επανερμηνείας στη διαμόρφωση ταυτοτήτων, την υβριδικότητα και την πολιτισμική διαμεσολάβηση. Κεντρική μορφή της μελέτης είναι ο Δημήτρης Μυστακίδης, ο οποίος ανέδειξε τη λαϊκή κιθάρα ως κύριο εκφραστικό μέσο του ρεμπέτικου. Μέσα από την προσωπική του τεχνική, τη χρήση στοιχείων παραδοσιακότητας και τον εμπλουτισμό με επιρροές από άλλες μουσικές, ανέπτυξε ιδιαίτερες προσεγγίσεις που έδωσαν νέα διάσταση στον ήχο του είδους. Με δισκογραφικές δουλειές, ζωντανές εμφανίσεις και διδακτική δραστηριότητα, ο Μυστακίδης άνοιξε νέους δρόμους, καθιστώντας το ρεμπέτικο με κιθάρα προσιτό σε νεότερα και διεθνή ακροατήρια. Τα έργα του, όπως τα Esperanto και Amerika, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα του πώς η λαϊκή κιθάρα μπορεί να συνδυάζει ιστορική αυθεντικότητα με σύγχρονη καλλιτεχνική έκφραση. Η συζήτηση που αναπτύσσεται στην εργασία εστιάζει στη διαλεκτική μεταξύ αυθεντικότητας και εκσυγχρονισμού. Από τη μία, αναγνωρίζεται η ανάγκη διατήρησης των θεμελιωδών στοιχείων του ρεμπέτικου, ενώ από την άλλη προβάλλεται η σημασία της προσαρμογής του μέσω της λαϊκής κιθάρας, ώστε να παραμείνει ζωντανό και σχετικό με το σημερινό πολιτισμικό περιβάλλον. Συμπερασματικά, η εργασία καταλήγει ότι η επανερμηνεία αποτελεί κρίσιμο εργαλείο για την πολιτιστική συνέχεια. Η συμβολή του Δημήτρη Μυστακίδη δείχνει πώς το ρεμπέτικο μπορεί να παραμείνει μια ζωντανή παράδοση, γεφυρώνοντας παρελθόν και παρόν, τοπικό και παγκόσμιο, αυθεντικότητα και καινοτομία — με βασικό εκφραστικό όχημα τη λαϊκή κιθάρα. | el |
| heal.abstract | This thesis focuses on rebetiko as a living and evolving musical tradition, with particular emphasis on the contribution of Dimitris Mystakidis through his reinterpretation of the genre by means of the popular guitar. Rebetiko, which emerged in the early 20th century within the urban communities of Greece and was initially associated with socially marginalized groups, evolved from a subculture into a fundamental element of Greek identity. From its Asia Minor roots and the Café Aman to the “Piraeus School,” the censorship of the Metaxas dictatorship, and its postwar acceptance, rebetiko went through phases of rejection, transformation, and eventual recognition, culminating in its inscription in UNESCO’s Intangible Cultural Heritage list in 2017. The theoretical approach of the thesis examines the concept of musical reinterpretation as a process that bridges tradition and innovation. Reinterpretation does not merely imitate but reframes the original work, preserving its essence while offering new aesthetic and social dimensions. Within the context of rebetiko, the popular guitar acquires a central role, functioning both as a mechanism of cultural continuity and as a tool for creative transformation. Drawing on ethnomusicological theories and perspectives from cultural studies, the thesis highlights the significance of reinterpretation in shaping identities, hybridity, and cultural mediation. At the core of the study stands Dimitris Mystakidis, who elevated the popular guitar to a principal expressive medium of rebetiko. By developing a distinctive technique and incorporating elements of tradition along with influences from other musical idioms, Mystakidis expanded the sonic possibilities of the genre. Through discographic work, live performances, and teaching, he has made rebetiko played on the guitar accessible to younger and international audiences. His projects, such as Esperanto and Amerika, are characteristic examples of how the popular guitar can combine historical authenticity with contemporary artistic expression. The discussion in this thesis centers on the dialectic between authenticity and modernization. On the one hand, it recognizes the need to preserve the essential elements of rebetiko; on the other, it stresses the importance of adapting the genre through the popular guitar so that it remains vibrant and relevant in today’s cultural environment. In conclusion, the thesis argues that reinterpretation is a crucial tool for cultural continuity. The contribution of Dimitris Mystakidis demonstrates how rebetiko can remain a living tradition, bridging past and present, local and global, authenticity and innovation — with the popular guitar as its primary expressive vehicle. | en |
| heal.advisorName | Βερβέρης, Αντώνης | el |
| heal.committeeMemberName | Ευαγγέλου, Γεώργιος | el |
| heal.committeeMemberName | Πολυζωίδης, Νάσος | el |
| heal.academicPublisher | Τμήμα Μουσικών Σπουδών | el |
| heal.academicPublisherID | uoi | - |
| heal.fullTextAvailability | false | - |
| Appears in Collections: | Προπτυχιακές εργασίες Τμ. Λαϊκής & Παραδοσιακής Μουσικής | |
Files in This Item:
There are no files associated with this item.
This item is licensed under a Creative Commons License
